20 Ιουλίου 1974

Στις 15 Ιουλίου 1974 ανατρέπεται με πραξικόπημα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ενέργεια αυτή, πέρα από την αδικαιολόγητη και τραγική αιματοχυσία αδελφικού αίματος και τη δημιουργία ψυχικού ρήγματος στον κυπριακό Ελληνισμό σε κρίσιμες ώρες, έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία για την στρατιωτική εισβολή, που πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1974.

Παρά τη γενναία αντίσταση των ανδρών της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς, τα τουρκικά στρατεύματα, κατά πολύ υπέρτερα σε αριθμητική ισχύ και δύναμη, με τη βοήθεια της αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού, κατάφεραν να δημιουργήσουν προγεφύρωμα στις ακτές δυτικά της Κερύνειας, όπου απεβίβασαν σημαντικές δυνάμεις. Στις 22 Ιουλίου επιτεύχθηκε εκεχειρία, η οποία δεν τηρήθηκε από τον τουρκικό στρατό, που συνέχισε την κατάκτηση κυπριακού εδάφους και κατά τις επόμενες ημέρες.
    
Λίγες ώρες μετά την αποτυχία της ειρηνευτικής διάσκεψης στη Γενεύη, εκδηλώθηκε ο δεύτερος γύρος της τουρκικής εισβολής (14-16 Αυγούστου 1974).
    
Από τότε έχει επιβληθεί η «γραμμή Αττίλα», που διαχωρίζει τεχνητά τη Κύπρο και τον κυπριακό λαό, παρά την διεθνή καταδίκη, όπως αποτυπώθηκε σε σειρά ψηφισμάτων της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανισμών, που ζητούν την επιστροφή όλων των προσφύγων στις εστίες τους, την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, το σεβασμό της κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κυπρίων. Το 37% περίπου του κυπριακού εδάφους, που αντιπροσώπευε τις πλουσιότερες εκτάσεις και τα μεγαλύτερα τουριστικά παραθαλάσσια θέρετρα της Αμμοχώστου και της Κερύνειας και το 70% του οικονομικού δυναμικού καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα. 200.000 περίπου Ελληνοκύπριοι, σχεδόν το 40% του συνολικού πληθυσμού, εκτοπίστηκαν με τη βία από τις πατρογονικές τους εστίες και αναγκάστηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στο ελεύθερο τμήμα του νησιού.

Η συμβολή της ΕΛΔΥΚ στην άμυνα εναντίον της τουρκικής εισβολής υπήρξε καθοριστική. Κατά την πρώτη φάση της εισβολής ανέλαβε το κύριο βάρος της επίθεσης για κατάληψη του χωριού Κιόνελι, ενώ τον Αύγουστο με υπεράνθρωπες προσπάθειες και απαράμιλλη ανδρεία, κράτησε τη γραμμή άμυνας στα υψώματα δυτικά της Λευκωσίας, στην περιοχή Στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ - υψώματος Κολοκασίδη, αποτρέποντας ουσιαστικά την κατάληψη μεγάλου μέρους της κυπριακής πρωτεύουσας. Το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες της ΕΛΔΥΚ κατά την τουρκική εισβολή, προασπίζοντας την κυπριακή ελευθερία, ήταν σαράντα επτά πεσόντες αξιωματικοί και οπλίτες και πενήντα οκτώ αγνοούμενοι.Μετά την εισβολή οι λόχοι της ΕΛΔΥΚ αναδιατάχθηκαν σε διάφορες περιοχές, έξω από τη Λευκωσία, όπου παρέμειναν για αρκετούς μήνες μέχρι να εγκατασταθούν σε νέους χώρους.

   

Η ΕΛΔΥΚ αποδείχτηκε ως η αποτελεσματικότερη και πιο οργανωμένη μονάδα άμυνας της Κύπρου προκαλώντας τρομερές απώλειες στις τουρκικές δυνάμεις που φτάνουν μέχρι και τους 2,000 νεκρούς. (Σημείωση: Η δύναμη της ΕΛΔΥΚ αποτελείτο από ΜΟΝΟ 450 νεοφερμένους από την Ελλάδα άνδρες Πεζικού, χωρίς την υποστήριξη αρμάτων ή πυροβολικού, και χωρίς οποιαδήποτε μηχανοκίνητα μέσα, ενώ το υπηρεσιακό τους τυφέκιο ήταν η ημιαυτόματη αραβίδα 8 φυσιγγίων Μ1.)

Πηγή: http://www.agnooumenoi74.com/eldyk.htm

Χθές το βράδυ πέτυχα τυχαία ένα παλιό ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στις δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ που πολέμησαν το 1974 στη Κύπρο. Θυμάμαι στα σχολικά μας βιβλία ιστορίας ποτέ δεν αγγίξαμε το θέμα της Κύπρου ή αν υπήρχε σε κάποιο απο τα βιβλία θα ήταν σίγουρα εκτός ύλης. Γιατί άραγε; γιατί μετά απο 38 χρονία κανείς δεν τολμάει να πεί την αλήθεια, γιατί δεν ανοίγουν τον φάκελο της Κύπρου και τέλος γιατί δεν αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν πολεμώντας σε εναν προδομένο πόλεμο; Ίσως να είναι απο ντροπή, ίσως να μην θέλουν να φανεί ότι πολύ απο τους πολιτικούς που ακόμα και σήμερα βρίσκονται στη βουλή έκαναν τα στραβά μάτια, εξάλλου είναι γνωστή η φράση του κατα τα άλλα εθνάρχη Κ. Καραμανλή “η κύπρος πέφτει μακριά”. Ίσως πάλι δεν θέλουν να φανεί η καταλυτική συμμετοχή των φίλων μας σήμερα Ευρωπαίων, οι οποίοι δρούσαν παρασκηνιακά βοηθώντας την Τουρκική εισβολή. Υπάρχουν οι ήρωες και υπάρχουν και αυτοί που έπεσαν στην Κύπρο. Για εμένα είναι κατί παραπάνω απο ήρωες γιατί πολέμησαν και αγωνίστηκαν ενω ήξεραν ότι θα χάσουν και δεν θα χάσουν απο τον εχθρό αλλά απο την ίδια τους τη πατρίδα που τους πρόδωσε και τους σκότωσε. Πέθαναν για τη πατρίδα και για τα πιστεύω τους, πέθαναν για τις οικογενείες τους, διάλεξαν να πολεμήσουν και όχι να προδώσουν, για αυτό και η σημερινή ημέρα θα έπρεπε να είναι ημέρα μνήμης για όλους τους Έλληνες, όχι ημέρα μίσους των Τούρκων αλλά ημέρα τιμής για τους ανθρώπους που έχουν ακόμα ιδανικά που διαλέγουν την μάχη και όχι την προδοτίκη φυγή. Θα κλείσω με τα λόγια ενος ΕΛΔΥκαριου απο το ντοκιμαντέρ που είδα χθες και θα μοιραστώ παρακάτω μαζί σας “Οταν κάρφωσα 2,3 Τουρκαλάδες και η ψυχή μου λιγώθηκε πλέον σκέφτηκα αι στό δίαλλο ο πόλεμος είναι κατάρα γαμώτο να σκοτώνει άνθρωπος άλλων άνθρωπο αν το σκέφτεται κανείς είναι τρομερό πράγμα, οι πολέμοι δεν πρέπει να γίνονται αγαπητέ μου”.

Γιάννης Κοντοχρήστος

(Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους μου τους Κύπριους και στις οικογενειές τους, Μπορεί η Ελλάδα να σας ξέχασε αλλά όχι οι Έλληνες)

ΟΤΑΝ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΑΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Πάντα λάτρευα τον κινηματογράφο. Είναι ενα μέσο που μπορεί να περασεί μηνύματα χωρίς να το καταλάβεις. Ο κινηματογράφος χρησιμοποιήθηκε κατα καιρούς για να προωθήσει καταναλωτικές συνήθειες , συμπεριφορές ακόμα και πολιτικές προτιμήσεις. Αυτή είναι η μαγεία και η κατάρα του.

Σε αυτό το άρθο θα ασχοληθώ με κάποιες απο τις ταινιές που ο κινηματογράφος προσπάθησε να μας βάλει να σκεφτούμε να προβληματιστούμε και να δούμε ότι ίσως αξίζει να επαναστατήσεις βγαίνοντας απο την αίθουσα. Όταν ο κινηματογράφος επαναστατεί λοιπόν, όταν μία ταινία μπορεί να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Θα αφιερώσω αυτο το άρθρο στις 5 πιο επαναστατικές ταινίες (πάντα σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη), στις ταινίες που θα σε προβληματίσουν και θα σε βάλουν να σκεφτείς με την διορατικότητα τους. (SPOILER ALERT)

Αναρχία, χάος , σαπούνι και "Fight Club"

Το fight club με άμεσο τρόπο επιτίθεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής, στην ανούσια ανάγκη των ανθρώπων για ανούσια αγαθά. Η βία της ταινίας δεν προσφέρεται ως διέξοδος, αλλά απλά για να δείξει το μέγεθος της απελπισίας, της ανάγκης για εκτόνωση ανθρωπων που εργάζονται σε δουλειές που δεν τους καλύπτουν, που ζουν μια ζωή σκέτη ρουτίνα. Το Fight Club είναι μία από τις λίγες ταινίες που έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στα κινηματογραφικά δρώμενα. Όχι μόνο οδήγησε στην απόλυση του τότε διευθυντή της Fox που επέτρεψε την έξοδό της στις αίθουσες, αλλά οδήγησε το κοινό στην κατηγοριοποίηση τριών διαφορετικών ομάδων. Εκείνων που το λάτρεψαν, εκείνων που το μίσησαν κι εκείνων που δεν το κατάλαβαν. Η τελική σκηνή κατα την αποψή μου παραμένει μια απο τις  πιο ωραίες ending scenes του κινηματογράφου!!

Remember Remember the 5^th of November...…"V for Vendetta"

Το V for Vendetta μας ταξιδεύει στο 2020 (όχι και πολύ μακριά) , η ανθρωπότητα ζει μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα, το κράτος καταστολής έχει έρθει στην εξουσία για να σώσει τους πολίτες απο μια επιδημία η οποία εξαφάνισε πάνω απο 100.000 ανθρώπους στη Βρετανία και προκάλεσε τον όλεθρο σε άλλες χώρες όπως η Αμερική, μετανάστες, μουσουλμάνοι, ομοφυλόφιλοι, τρομοκράτες και γενικότερα οτιδήποτε διαφορετικό καταδιώκεται ως εχθρός του κράτους. Ο V εμφανίζεται στη ταινία κάνοντας μία εντυπωσιακή επίθεση στο κέντρο της πόλης. Για κάποιους απελευθερωτής, για το κράτος απλά τρομοκράτης. Ο V βρίσκει σύμμαχο σε ένα νεαρό κορίτσι  που έχασε τους γονείς του με τη δικαιολογία της εξτρεμιστικής δράσης. Ο V θα την απελευθερώσει (με σκληρό τρόπο είναι αλήθεια) από τις δημόσιες φοβίες της. Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις στην τελευταία σκηνή όπου κάτω απο τους ήχους των Rolling Stones <<Street Fighting Man>>  ανατινάζεται το Βρετανικό Κοινοβούλιο......<<Ο λαός δεν πρέπει να φοβάται την κυβέρνηση, Η κυβέρνηση πρέπει να φοβάται το λαό>>, ισχυρίζεται με μία ανατρεπτική ευκολία ο V, ενώ σχεδιάζει να ανατινάξει το βρετανικό κοινοβούλιο. Γιατί <<η χώρα δε χρειάζεται ένα κτήριο...Χρειάζεται ελπίδα.>>

"I'M AS MAD AS HELL, AND I'M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!" 

"Network (1976)"

Ομολογώ ότι η ταινία είναι αρκετά κουραστική με ατελείωτους διαλόγους που αφορούν μόνο επαγγελματικές διαπραγματεύσεις. Παρόλα αυτά η ταινία δείχνει στο θεατή το πώς θυσιάζονται τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Το πως, πάντα με το χρήμα ως μοναδικό στόχο, οι πάντες και τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν προϊόντα εκμετάλλευσης, καθώς και πως κάθε αξία, ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταπατούνται χωρίς έλεος.

Η τανία αυτή είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την καταπληκτική σκηνή  ενός απίστευτα επίκαιρου μονολόγου του Peter Finch, που προτρέπει τους τηλεθεατές να σηκωθούν από το κάθισμα τους και να βγούν στο δρόμο εκφράζοντας την οργή τους.

This isn't a tale of heroic feats. It's about two lives running parallel for a while, with common aspirations and similar dreams......The motorcycle diaries

Η ταινία ακολουθέι το ταξίδι του Ernesto Guevara de la Serna και του κολλητού του φίλου Alberto Granado  στη Νότια Αμερική. Μια μηχανή,  δύο φίλοι , Αργεντινή , Βραζιλία , Χιλή και Περού δημιουργούν μια υπέροχη ταινία. Το ταξίδι διασκέδασης και αναζήτησης περιπέτειας θα μετατραπεί γρήγορα σε πορέια προς την ενηλικίωση και την δόμηση των πιστεύω των δύο φίλων.  Απίστευτα όμορφο το τέλος με τον πραγματικό Alberto Granado να κλείνει την ταινία, ενώ οι αληθινές φωτογραφίες που βλέπουμε στους τίτλους τέλους θυμίζουν ότι αυτό που βλέπουμε δεν έιναι κάτι φτιαχτό, αλλά πραγματικότητα (βασίζεται στο ημερολόγιο που κράταγε ο Che).  Το Μotorcycle Diaries είναι μια ταινία που προσπαθεί να αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά ενός θρύλου , πολύ πριν ο κόσμος τον φυλακίσει σε ενα απλό εμπορικό T-shirt ή τον κάνει κονκάρδα.

I'm sorry, but I don't want to be an emperor....."The Great Dictator"

Η ταινία είναι ή πρώτη ομιλούσα του Chaplin,  σίγουρα δεν φτάνει στα καλλιτεχνικά επίπεδα του Modern Times ή του City Lights αλλά παραμένει μια ταινία σταθμός στην καριέρα του.  Από ιστορικής πλευράς η ταινία είναι πολυ σημαντική, καθώς ο Chaplin προσπαθεί (και το πετυχάινει) να καυτηριάσει τις ναζιστικές ιδέες και τις ασαφείς (κατά την περίοδο της ταινίας) προθέσεις του παρανοϊκού γερμανού δικτάτορα. Έτσι αποδεικνύει το πόσο οξυδερκής ήταν ώστε να ερμηνεύσει τις τρέχουσες ιστορικές παραμέτρους, πριν ακόμα ξεκινήσει η φρίκη του Β’Παγκοσμίου πολέμου. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν το 1937, όταν ο Χίτλερ δεν είχε καν εισβάλλει ακόμα στην Πολωνία!! Χαρακτηριστικές σκηνές της ταινία είναι αυτή που ο δικτάτορας παίζει με την υδρόγειο σαν να ήταν μπαλόνι, όπως και ο δεκάλεπτος μονόλογος στο τέλος της ταινίας , πού αν και είναι πλατειαστικός και ίσως λίγο αφελής, αποτέλεσε την αφορμή ώστε ο Chaplin να κατηγορηθεί ως κουμουνιστής.

Γιάννης Κοντοχρήστος