Στις
15 Ιουλίου 1974 ανατρέπεται με πραξικόπημα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας
Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ενέργεια αυτή, πέρα από την αδικαιολόγητη και τραγική
αιματοχυσία αδελφικού αίματος και τη δημιουργία ψυχικού ρήγματος στον κυπριακό
Ελληνισμό σε κρίσιμες ώρες, έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία για την στρατιωτική
εισβολή, που πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1974.
Παρά τη γενναία αντίσταση των ανδρών της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς, τα τουρκικά στρατεύματα, κατά πολύ υπέρτερα σε αριθμητική ισχύ και δύναμη, με τη βοήθεια της αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού, κατάφεραν να δημιουργήσουν προγεφύρωμα στις ακτές δυτικά της Κερύνειας, όπου απεβίβασαν σημαντικές δυνάμεις. Στις 22 Ιουλίου επιτεύχθηκε εκεχειρία, η οποία δεν τηρήθηκε από τον τουρκικό στρατό, που συνέχισε την κατάκτηση κυπριακού εδάφους και κατά τις επόμενες ημέρες.
Λίγες ώρες μετά την αποτυχία της ειρηνευτικής διάσκεψης στη Γενεύη, εκδηλώθηκε ο δεύτερος γύρος της τουρκικής εισβολής (14-16 Αυγούστου 1974).
Από τότε έχει επιβληθεί η «γραμμή Αττίλα», που διαχωρίζει τεχνητά τη Κύπρο και τον κυπριακό λαό, παρά την διεθνή καταδίκη, όπως αποτυπώθηκε σε σειρά ψηφισμάτων της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανισμών, που ζητούν την επιστροφή όλων των προσφύγων στις εστίες τους, την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, το σεβασμό της κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κυπρίων. Το 37% περίπου του κυπριακού εδάφους, που αντιπροσώπευε τις πλουσιότερες εκτάσεις και τα μεγαλύτερα τουριστικά παραθαλάσσια θέρετρα της Αμμοχώστου και της Κερύνειας και το 70% του οικονομικού δυναμικού καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα. 200.000 περίπου Ελληνοκύπριοι, σχεδόν το 40% του συνολικού πληθυσμού, εκτοπίστηκαν με τη βία από τις πατρογονικές τους εστίες και αναγκάστηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στο ελεύθερο τμήμα του νησιού.
Η συμβολή της ΕΛΔΥΚ στην άμυνα εναντίον της τουρκικής εισβολής υπήρξε καθοριστική. Κατά την πρώτη φάση της εισβολής ανέλαβε το κύριο βάρος της επίθεσης για κατάληψη του χωριού Κιόνελι, ενώ τον Αύγουστο με υπεράνθρωπες προσπάθειες και απαράμιλλη ανδρεία, κράτησε τη γραμμή άμυνας στα υψώματα δυτικά της Λευκωσίας, στην περιοχή Στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ - υψώματος Κολοκασίδη, αποτρέποντας ουσιαστικά την κατάληψη μεγάλου μέρους της κυπριακής πρωτεύουσας. Το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες της ΕΛΔΥΚ κατά την τουρκική εισβολή, προασπίζοντας την κυπριακή ελευθερία, ήταν σαράντα επτά πεσόντες αξιωματικοί και οπλίτες και πενήντα οκτώ αγνοούμενοι.Μετά την εισβολή οι λόχοι της ΕΛΔΥΚ αναδιατάχθηκαν σε διάφορες περιοχές, έξω από τη Λευκωσία, όπου παρέμειναν για αρκετούς μήνες μέχρι να εγκατασταθούν σε νέους χώρους.
Η ΕΛΔΥΚ αποδείχτηκε ως η αποτελεσματικότερη και πιο οργανωμένη μονάδα
άμυνας της Κύπρου προκαλώντας τρομερές απώλειες στις τουρκικές δυνάμεις που
φτάνουν μέχρι και τους 2,000 νεκρούς. (Σημείωση: Η δύναμη της ΕΛΔΥΚ αποτελείτο
από ΜΟΝΟ 450 νεοφερμένους από την Ελλάδα άνδρες Πεζικού, χωρίς την υποστήριξη
αρμάτων ή πυροβολικού, και χωρίς οποιαδήποτε μηχανοκίνητα μέσα, ενώ το
υπηρεσιακό τους τυφέκιο ήταν η ημιαυτόματη αραβίδα 8 φυσιγγίων Μ1.)
Χθές το βράδυ πέτυχα τυχαία ένα παλιό
ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στις δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ που πολέμησαν το 1974 στη Κύπρο.
Θυμάμαι στα σχολικά μας βιβλία ιστορίας ποτέ δεν αγγίξαμε το θέμα της Κύπρου ή
αν υπήρχε σε κάποιο απο τα βιβλία θα ήταν σίγουρα εκτός ύλης. Γιατί άραγε; γιατί
μετά απο 38 χρονία κανείς δεν τολμάει να πεί την αλήθεια, γιατί δεν ανοίγουν
τον φάκελο της Κύπρου και τέλος γιατί δεν αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που
σκοτώθηκαν πολεμώντας σε εναν προδομένο πόλεμο; Ίσως να είναι απο ντροπή, ίσως
να μην θέλουν να φανεί ότι πολύ απο τους πολιτικούς που ακόμα και σήμερα
βρίσκονται στη βουλή έκαναν τα στραβά μάτια, εξάλλου είναι γνωστή η φράση του
κατα τα άλλα εθνάρχη Κ. Καραμανλή “η κύπρος πέφτει μακριά”. Ίσως πάλι δεν
θέλουν να φανεί η καταλυτική συμμετοχή των φίλων μας σήμερα Ευρωπαίων, οι οποίοι
δρούσαν παρασκηνιακά βοηθώντας την Τουρκική εισβολή. Υπάρχουν οι ήρωες και
υπάρχουν και αυτοί που έπεσαν στην Κύπρο. Για εμένα είναι κατί παραπάνω απο
ήρωες γιατί πολέμησαν και αγωνίστηκαν ενω ήξεραν ότι θα χάσουν και δεν θα
χάσουν απο τον εχθρό αλλά απο την ίδια τους τη πατρίδα που τους πρόδωσε και
τους σκότωσε. Πέθαναν για τη πατρίδα και για τα πιστεύω τους, πέθαναν για τις
οικογενείες τους, διάλεξαν να πολεμήσουν και όχι να προδώσουν, για αυτό και η σημερινή
ημέρα θα έπρεπε να είναι ημέρα μνήμης για όλους τους Έλληνες, όχι ημέρα μίσους
των Τούρκων αλλά ημέρα τιμής για τους ανθρώπους που έχουν ακόμα ιδανικά που
διαλέγουν την μάχη και όχι την προδοτίκη φυγή. Θα κλείσω με τα λόγια ενος
ΕΛΔΥκαριου απο το ντοκιμαντέρ που είδα χθες και θα μοιραστώ παρακάτω μαζί σας “Οταν
κάρφωσα 2,3 Τουρκαλάδες και η ψυχή μου λιγώθηκε πλέον σκέφτηκα αι στό δίαλλο ο
πόλεμος είναι κατάρα γαμώτο να σκοτώνει άνθρωπος άλλων άνθρωπο αν το σκέφτεται
κανείς είναι τρομερό πράγμα, οι πολέμοι δεν πρέπει να γίνονται αγαπητέ μου”.
Γιάννης Κοντοχρήστος
(Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους μου τους Κύπριους και στις οικογενειές τους, Μπορεί η Ελλάδα να σας ξέχασε αλλά όχι οι Έλληνες)
No comments:
Post a Comment