ΟΤΑΝ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΑΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Πάντα λάτρευα τον κινηματογράφο. Είναι ενα μέσο που μπορεί να περασεί μηνύματα χωρίς να το καταλάβεις. Ο κινηματογράφος χρησιμοποιήθηκε κατα καιρούς για να προωθήσει καταναλωτικές συνήθειες , συμπεριφορές ακόμα και πολιτικές προτιμήσεις. Αυτή είναι η μαγεία και η κατάρα του.

Σε αυτό το άρθο θα ασχοληθώ με κάποιες απο τις ταινιές που ο κινηματογράφος προσπάθησε να μας βάλει να σκεφτούμε να προβληματιστούμε και να δούμε ότι ίσως αξίζει να επαναστατήσεις βγαίνοντας απο την αίθουσα. Όταν ο κινηματογράφος επαναστατεί λοιπόν, όταν μία ταινία μπορεί να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Θα αφιερώσω αυτο το άρθρο στις 5 πιο επαναστατικές ταινίες (πάντα σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη), στις ταινίες που θα σε προβληματίσουν και θα σε βάλουν να σκεφτείς με την διορατικότητα τους. (SPOILER ALERT)

Αναρχία, χάος , σαπούνι και "Fight Club"

Το fight club με άμεσο τρόπο επιτίθεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής, στην ανούσια ανάγκη των ανθρώπων για ανούσια αγαθά. Η βία της ταινίας δεν προσφέρεται ως διέξοδος, αλλά απλά για να δείξει το μέγεθος της απελπισίας, της ανάγκης για εκτόνωση ανθρωπων που εργάζονται σε δουλειές που δεν τους καλύπτουν, που ζουν μια ζωή σκέτη ρουτίνα. Το Fight Club είναι μία από τις λίγες ταινίες που έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στα κινηματογραφικά δρώμενα. Όχι μόνο οδήγησε στην απόλυση του τότε διευθυντή της Fox που επέτρεψε την έξοδό της στις αίθουσες, αλλά οδήγησε το κοινό στην κατηγοριοποίηση τριών διαφορετικών ομάδων. Εκείνων που το λάτρεψαν, εκείνων που το μίσησαν κι εκείνων που δεν το κατάλαβαν. Η τελική σκηνή κατα την αποψή μου παραμένει μια απο τις  πιο ωραίες ending scenes του κινηματογράφου!!

Remember Remember the 5^th of November...…"V for Vendetta"

Το V for Vendetta μας ταξιδεύει στο 2020 (όχι και πολύ μακριά) , η ανθρωπότητα ζει μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα, το κράτος καταστολής έχει έρθει στην εξουσία για να σώσει τους πολίτες απο μια επιδημία η οποία εξαφάνισε πάνω απο 100.000 ανθρώπους στη Βρετανία και προκάλεσε τον όλεθρο σε άλλες χώρες όπως η Αμερική, μετανάστες, μουσουλμάνοι, ομοφυλόφιλοι, τρομοκράτες και γενικότερα οτιδήποτε διαφορετικό καταδιώκεται ως εχθρός του κράτους. Ο V εμφανίζεται στη ταινία κάνοντας μία εντυπωσιακή επίθεση στο κέντρο της πόλης. Για κάποιους απελευθερωτής, για το κράτος απλά τρομοκράτης. Ο V βρίσκει σύμμαχο σε ένα νεαρό κορίτσι  που έχασε τους γονείς του με τη δικαιολογία της εξτρεμιστικής δράσης. Ο V θα την απελευθερώσει (με σκληρό τρόπο είναι αλήθεια) από τις δημόσιες φοβίες της. Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις στην τελευταία σκηνή όπου κάτω απο τους ήχους των Rolling Stones <<Street Fighting Man>>  ανατινάζεται το Βρετανικό Κοινοβούλιο......<<Ο λαός δεν πρέπει να φοβάται την κυβέρνηση, Η κυβέρνηση πρέπει να φοβάται το λαό>>, ισχυρίζεται με μία ανατρεπτική ευκολία ο V, ενώ σχεδιάζει να ανατινάξει το βρετανικό κοινοβούλιο. Γιατί <<η χώρα δε χρειάζεται ένα κτήριο...Χρειάζεται ελπίδα.>>

"I'M AS MAD AS HELL, AND I'M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!" 

"Network (1976)"

Ομολογώ ότι η ταινία είναι αρκετά κουραστική με ατελείωτους διαλόγους που αφορούν μόνο επαγγελματικές διαπραγματεύσεις. Παρόλα αυτά η ταινία δείχνει στο θεατή το πώς θυσιάζονται τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Το πως, πάντα με το χρήμα ως μοναδικό στόχο, οι πάντες και τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν προϊόντα εκμετάλλευσης, καθώς και πως κάθε αξία, ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταπατούνται χωρίς έλεος.

Η τανία αυτή είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την καταπληκτική σκηνή  ενός απίστευτα επίκαιρου μονολόγου του Peter Finch, που προτρέπει τους τηλεθεατές να σηκωθούν από το κάθισμα τους και να βγούν στο δρόμο εκφράζοντας την οργή τους.

This isn't a tale of heroic feats. It's about two lives running parallel for a while, with common aspirations and similar dreams......The motorcycle diaries

Η ταινία ακολουθέι το ταξίδι του Ernesto Guevara de la Serna και του κολλητού του φίλου Alberto Granado  στη Νότια Αμερική. Μια μηχανή,  δύο φίλοι , Αργεντινή , Βραζιλία , Χιλή και Περού δημιουργούν μια υπέροχη ταινία. Το ταξίδι διασκέδασης και αναζήτησης περιπέτειας θα μετατραπεί γρήγορα σε πορέια προς την ενηλικίωση και την δόμηση των πιστεύω των δύο φίλων.  Απίστευτα όμορφο το τέλος με τον πραγματικό Alberto Granado να κλείνει την ταινία, ενώ οι αληθινές φωτογραφίες που βλέπουμε στους τίτλους τέλους θυμίζουν ότι αυτό που βλέπουμε δεν έιναι κάτι φτιαχτό, αλλά πραγματικότητα (βασίζεται στο ημερολόγιο που κράταγε ο Che).  Το Μotorcycle Diaries είναι μια ταινία που προσπαθεί να αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά ενός θρύλου , πολύ πριν ο κόσμος τον φυλακίσει σε ενα απλό εμπορικό T-shirt ή τον κάνει κονκάρδα.

I'm sorry, but I don't want to be an emperor....."The Great Dictator"

Η ταινία είναι ή πρώτη ομιλούσα του Chaplin,  σίγουρα δεν φτάνει στα καλλιτεχνικά επίπεδα του Modern Times ή του City Lights αλλά παραμένει μια ταινία σταθμός στην καριέρα του.  Από ιστορικής πλευράς η ταινία είναι πολυ σημαντική, καθώς ο Chaplin προσπαθεί (και το πετυχάινει) να καυτηριάσει τις ναζιστικές ιδέες και τις ασαφείς (κατά την περίοδο της ταινίας) προθέσεις του παρανοϊκού γερμανού δικτάτορα. Έτσι αποδεικνύει το πόσο οξυδερκής ήταν ώστε να ερμηνεύσει τις τρέχουσες ιστορικές παραμέτρους, πριν ακόμα ξεκινήσει η φρίκη του Β’Παγκοσμίου πολέμου. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν το 1937, όταν ο Χίτλερ δεν είχε καν εισβάλλει ακόμα στην Πολωνία!! Χαρακτηριστικές σκηνές της ταινία είναι αυτή που ο δικτάτορας παίζει με την υδρόγειο σαν να ήταν μπαλόνι, όπως και ο δεκάλεπτος μονόλογος στο τέλος της ταινίας , πού αν και είναι πλατειαστικός και ίσως λίγο αφελής, αποτέλεσε την αφορμή ώστε ο Chaplin να κατηγορηθεί ως κουμουνιστής.

Γιάννης Κοντοχρήστος