Να μην ξεχάσω να τιμώ τα δικαιώματά μου

Όπως μαρτυρά και ο τίτλος, απόψε θα μιλήσουμε για την ψήφο. Σε μία εβδομάδα περίπου, καλούμαστε να συμμετάσχουμε σε μία εκλογική διαδικασία που ίσως καθορίσει την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Κι αν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο τέτοιες φράσεις έχουν γίνει περίπου «κλισέ», η αλήθεια είναι ότι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός κάθε εκλογών, είτε πριν, είτε μετά, είτε κατά τη διάρκεια μιας κρίσης. Να δίνουν, δηλαδή, τη δυνατότητα σε κάθε έναν από εμάς να επηρεάζει το μέλλον της χώρας μας, με έναν τρόπο που να είναι μετρήσιμος (χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι ο πολιτικός και κοινωνικός ρόλος του καθενός μας εξαντλείται στη διαδρομή από και προς το εκλογικό κέντρο).

Ως πολίτης, λοιπόν, οφείλω να αντιληφθώ ότι η ψήφος μου αποτελεί όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση. Υποχρέωση κατά βάση ηθική. Υποχρέωση να θυμάμαι ότι αυτό που για μένα αποτελεί θεμελιωμένο δικαίωμα, για άλλους αποτελεί προνόμιο.

Υπάρχουν όμως και περισσότερο απτοί λόγοι για τους οποίους οφείλω να πάω να ψηφίσω. Ο κύριος εξ’αυτών είναι ότι η ψήφος μου αποτελεί το βασικό μέσο ελέγχου της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.  Γι’αυτό πρέπει, όχι μόνο να πάω, αλλά και να έχω σκεφτει και αναλύσει πολύ σοβαρά τους λόγους της επιλογής μου, ακολουθώντας τη λογική και βάζοντας στην άκρη προκαταλήψεις, πιέσεις και συναίσθημα.

Στο δια ταύτα λοιπόν. Όταν ένας πολιτικός διεκδικεί την ψήφο μου προσπαθεί (συνήθως) να με πείσει για δύο πράγματα: την αξιοπιστία του και τις θέσεις του. Η αξιοπιστία αποτελεί το πρώτο βήμα προσέγγισης. Αν κάποιον δε μπορώ να τον εμπιστευτώ, τότε αυτόματα οτιδήποτε και να μου πει δεν έχει νόημα να μπω στη διαδικασία να το αξιολογήσω. Αποφασίζω, λοιπόν, πρώτα ποιος είναι πιθανά αξιόπιστος και ακολούθως ασχολούμαι με τις θέσεις που μου προτείνει. Είναι σχεδόν απίθανο να βρω κάποιο πολιτικό σχηματισμό που να με εκφράζει απόλυτα. Το γεγονός αυτό είναι απολύτως λογικό και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην πάω να ψηφίσω. Ουσιαστικά, δηλαδή, ψηφίζω αυτόν που θεωρώ ότι μπορώ να εμπιστευτώ και βρίσκεται πιο κοντά στις απόψεις μου.

«Ωραία όλα αυτά», θα πει κάποιος, «αλλά μήπως αναλώνεσαι στα προφανή; Έτσι σκέφτομαι κάθε φορά και στο τέλος νιώθω προδωμένος». Και ακριβώς εκεί έρχεται να μπει ο ελεγκτικός ρόλος του ψηφοφόρου. Το δικαίωμα που έχω να ξαναψηφίσω και κυρίως το δικαίωμα να αλλάξω την ψήφο μου είναι αυτό που θα οδηγήσει το πολιτικό σύστημα να είναι πιο ειλικρινές απέναντι μου.

Θα προσπαθήσω να το αναλύσω μέσα από ένα παράδειγμα. Ας φανταστούμε, λοιπόν, την ψήφο ως ενός είδους συμβόλαιο μεταξύ ψηφοφόρου και υποψηφίου. Ο υποψήφιος θέτει τις προϋποθέσεις και ο ψηφοφόρος αποφασίζει αν θα υπογράψει ή όχι. Επιπλέον, οι όροι του συμβολαίου επαναδιατυπώνονται και επαναδιαπραγματεύονται σε κάθε εκογική περίοδο. Έστω, λοιπόν, ότι ο ο υποψήφιος το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να επανεκλεγεί. Ποιος είναι ο μόνος τρόπος να πιεστεί να τηρήσει τους όρους του συμβολαίου; Να φοβάται ότι αν δεν το κάνει, την επόμενη φορά, ο ψηφοφόρος θα επιλέξει κάποιον από τους ανταγωνιστές του. Αν η ψήφος του θεωρηθεί δεδομένη, τότε δε δίνει στον υποψήφιο κανένα απολύτως κίνητρο να τηρήσει τις δεσμεύσεις του. 

Ένας πολύ χοντροκομμένος παραλληλισμός μπορεί να γίνει με τους πελάτες κινητής τηλεφωνίας (η φύση των δύο καταστάσεων είναι τελείως διαφορετική, και το παράδειγμα, σε καμία περίπτωση, δε στοχεύει να συγκρίνει τη σημασία μεταξύ των δύο πράξεων). Ποιος καταναλωτής, λοιπόν, καταλήγει να απολαμβάνει τη βέλτιστη δυνατή υπηρεσία; Μα φυσικά αυτός που έχει πείσει μια εταιρεία πως αν δεν τον κρατά ικανοποιημένο θα τον χάσει από πελάτη. Και κυρίως αν αυτό δεν περιορίζεται μόνο σε απειλή, αλλά έχει γίνει και πράξη στο παρελθόν. Και σε περίπτωση που κάποιον δεν τον καλύπτει το παραπάνω, ας το θέσω και κάπως διαφορετικά. Η σχέση μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρου είναι ανάλογη με τη σχέση ενός ζευγαριού. Όσο πιο δεδομένο θεωρεί ο ένας τον άλλο, τόσο λιγότερα του δίνει. Όσο πιο απίθανη θεωρεί την εγκατάλειψη, τόσο λιγότερο είναι διατεθειμένος να κάνει προκειμένου να αποδείξει την αφοσίωσή του.

Ο παραπάνω συλλογισμός, λοιπόν, απαντά εν μέρει και με την απαιτούμενη συντομία, σε ένα από τα δύο ζητήματα που έχουμε θέσει και αφορά τη δυναμική που παρέχει στον ψηφοφόρο η δυνατότητα να αλλάζει την ψήφο του. Της οποίας δυνατότητας η σωστή χρήση μπορεί να πιέσει τον υποψήφιο να εφαρμόσει αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί.

Το ερώτημα, όμως, που δεν τέθηκε ακόμα είναι «και γιατί να μπω εξ’αρχής σε όλη αυτή τη διαδικασία, πηγαίνοντας να ψηφίσω;».  Η απάντηση σε αυτό είναι απλή και άμεση και δίνεται μέσα από το ίδιο παράδειγμα. Στις εκλογές, το συμβόλαιο θα υπογραφεί ούτως ή άλλως. Το μόνο που μπορώ να καταφέρω μην πηγαίνοντας να ψηφίσω είναι να δεσμευτώ με ένα συμβόλαιο του οποίου τους όρους δεν έχω καν διαβάσει, και τους οποίους, μάλιστα, η συμπεριφορά μου δε δεσμεύει κανέναν να τους τηρήσει. Μην πηγαίνοντας να ψηφίσω, δεν προσφέρω το παραμικρό κίνητρο στον υποψήφιο για να φανεί αξιόπιστος. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να μπορεί να φανεί αξιόπιστος απέναντί μου, αφού δεν τον έχω δεσμεύσει με την ψήφο μου.

Οπότε, καθίσταται προφανές ότι η μη-ψήφος αποτελεί τη μοναδική εκ προοιμίου λανθασμένη επιλογή. Ουσιαστικά, αποτελεί μια οικιοθελή αποποίηση του δικαιώματος του πολίτη-ψηφοφόρου να ελέγξει το πολιτικό προσωπικό, και να το πιέσει να λειτουργήσει με αξιοπιστία και συνέπεια.

Πρωτού ολοκληρώσω, θα ήθελα να κάνω μία σύντομη παρατήρηση σε σχέση με τη δομή του βασικού παραδείγματος. Στο παραπάνω παράδειγμα, δίνεται εσκεμμένα μία πελατειακή μορφή στη σχέση μεταξύ ψηφοφόρου και υποψηφίου. Αυτό συμβαίνει επιτηδευμενα με σκοπό να φανεί μία πιθανή παθογένεια του συγκεκριμένου συλλογισμού. Προκειμένου η δέσμευση του υποψηφίου να είναι προς όφελος της κοινωνίας, θα πρέπει ο ψηφοφόρος να ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Αν οι απαιτήσεις του ψηφοφόρου κινούνται με γνώμονα το ατομικό συμφέρον και ενάντια στο κοινωνικά επιθυμητό, η ταλάντευσή του ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς δύναται να δημιουργήσει μία «ρουσφετολογική» σχέση του με το πολιτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι απλούστατα, ο ψηφοφόρος θα στηρίζει αυτόν που θα του ικανοποιεί το πιο απαιτητικό τερτίπι, ακόμα και αν αυτό είναι εις βάρος της κοινωνίας. Η μακροπρόθεσμη εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, είναι αδύνατο να  συντηρηθεί υπό την ύπαρξη εντός της μίας κρίσιμης μάζας τέτοιου είδους ψηφοφόρων. Τρανό παράδειγμα του απότοκου τέτοιου είδους συμπεριφορών αποτελεί η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.

Συμπερασματικά, στόχος αυτού του άρθρου είναι να μας υπενθυμίσει τη σημασία της εξάσκησκης, καθ’αυτής, του εκλογικού μας δικαιώματος, ως μέσο επιρροής στη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης. Κυρίως, όμως, να τονίσει τη δυναμική της συνετής χρήσης του δικαιώματος αυτού, ως μέσο πίεσης προς τον πολιτικό κόσμο για συνέπεια και αξιοπιστία. Αρχές σηματικότατες τόσο για την προσπέραση οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων, όπως η τωρινή, όσο και για τη γενικότερη εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.

Νίκος Τσάκας

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΜΕΡΟΣ 2)

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗ ΚΑΙ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΟΥ 1893

                     

            Από το 1871 και για μια περίοδο 20 περίπου ετών, η Ελλάδα  στρέφεται για μία ακόμα φορά στην ιστορία της στον εξωτερικό δανεισμό, για την κάλυψη των αναγκών της.

   

         Πιο αναλυτικά την περίοδο αυτή έχουμε τη σύναψη δανείων ύψους 643.000.000 φρ. (ονομαστικού κεφαλαίου) από τα οποία τα 463.000.000 φρ.  έλαβε το ελληνικό κράτος ήτοι  το 72.1 %. Μάλιστα το πρώτο δάνειο της περιόδου  ύψους 60.000.000 φρ.  υπογράφθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1879 από τον Αλέξανδρο  Κουμουνδούρο πρωθυπουργό της Ελλάδος. Το ποσό που συγκεντρώθηκε ήταν 44.000.000 φρ.  και δανειστές ήταν  το Compotoir d’ Escompte de  Paris και ο Ανδρέας Συγγρός.

Αν συνυπολογίσουμε τα δάνεια της «ανεξαρτησίας» το ελληνικό εξωτερικό χρέος το 1893 έφθανε τα 585.400.000 φρ. , δηλαδή όλη αυτή την περίοδο το ελληνικό κράτος  πλήρωνε τόκους ενώ το κεφάλαιο αυξανόταν! Το κακό δεν σταματάει εδώ, αφού το εσωτερικό δημόσιο χρέος² έφθανε τα 66.400.000 δρχ. ενώ το κυμαινόμενο 102.000.000 δρχ. Συνολικά το δημόσιο χρέος  άγγιζε το ποσό των 689.800.000 φρ.³

       

         Δυστυχώς τα ποσά που δανείσθηκαν στην Ελλάδα ούτε αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκαν με σύνεση, μόνο το 6,24% (46.000.000 δρχ.) επενδύθηκαν σε παραγωγικούς στόχους. Έτσι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να ορθοποδήσει οικονομικά η χώρα και να αποφύγει μια διαφαινόμενη πτώχευση, στην οποία τελικά οδηγήθηκε το 1893 αλλά και στο αποτέλεσμα αυτής, τον καταστροφικό για τα εθνικά και οικονομικά συμφέροντα της χώρας, πόλεμο του 1897.

            Φυσικά δεν ευθύνονται εξολοκλήρου οι δανειστές γι’ αυτή τη κατάσταση, αλλά και μια σειρά λανθασμένων πολιτικών-τρόπου ζωής από πλευράς Ελλήνων πολιτικών σε συνδυασμό με την αλλαγή των γεωπολιτικών συμφερόντων στην περιοχή.

            Η νέα αυτή περίοδος δανεισμού συνδέεται με την πλήρη υποταγή της Ελλάδος στη θέληση της Αγγλίας, καθώς και την άνοδο της Γερμανίας του Βίσμαρκ. Η Γερμανία κατάφερε να υποσκελίσει τις Γαλλία και Αυστρία αυξάνοντας την επιρροή της στην περιοχή, ακολουθώντας πολύπλευρη πολιτική για να το επιτύχει. Στο εσωτερικό της χώρας δημιουργούνται δύο κόμματα, το τρικουπικό-φιλοαγγλικό  και το δεληγιαννικό-φιλογερμανικό που αντικατοπτρίζουν τη διαμάχη που μαίνεται σε όλους τους τομείς μεταξύ τις ανερχόμενης Γερμανίας με την βρετανική αυτοκρατορία. Η γερμανική πολιτική επιδιώκει να εξουδετερώσει το «αγγλικό» κόμμα με τον έλεγχο της βασιλικής οικογένειας και την αγορά μεγάλου μέρους των ομολόγων των εξωτερικών δανείων. Έχοντας στην κατοχή της τα ομόλογα απαιτεί την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση που ο Τρικούπης δεν συμμορφωθεί με τις επιταγές της. Ο όχι άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση της χώρας, Τρικούπης δεν  δέχεται τον εκβιασμό και αναγκάζεται να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της Ελλάδος με σκοπό την αναδιάρθρωσή των τοκοχρεωλυσίων. Μέχρι να επέλθει ο διακανονισμός αναστέλλεται το 70% των πληρωμών προς τους δανειστές με ψήφιση των νόμων της 9_ης και 10_ης Δεκεμβρίου 1893. Οι χειρισμοί αυτοί είχαν ως αποτέλεσμα την πτώχευση του ελληνικού κράτους το 1893.

            Αναφέρεται ως συνυπεύθυνος ο Τρικούπης διότι την περίοδο αυτή έχει διατελέσει 6 φορές πρωθυπουργός της Ελλάδος, κάτι τέτοιο σημαίνει, πρώτον ότι γνωρίζει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και δεύτερον ότι ήταν ο ίδιος που υπέγραφε για τη σύναψη των δανείων αντί να αλλάξει πολιτική και να μειώσει τις δανειακές υποχρεώσεις. Αν και πολλοί εκθειάζουν το εκσυγχρονιστικό του πρόγραμμα με τα τεράστια δημόσια έργα για την εποχή, η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα ποσά που επενδύθηκαν ήταν μηδαμινά συγκριτικά με αυτά που δανείσθηκε το κράτος, σίγουρα αυτά που επένδυσε ο Τρικούπης ήταν μεγαλύτερα από τα ποσά που επένδυσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις( το 1882-1884 δαπάνησε για την κατασκευή δρόμων όσα χρήματα είχαν δαπανηθεί τα τελευταία 15 χρόνια). Παρόλα αυτά η πολιτική του χαρακτηρίζεται από φαυλότητα και φαυλοκρατία, τα έργα που του αποδίδουν αποτέλεσαν το μέσο για τη δημιουργία σκανδάλων και τον πλουτισμό, που ξεπερνούσε το νόμιμο κέρδος, των «χρυσοκάνθαρων». Αυτοί ίδρυσαν επιχειρήσεις που αναλάμβαναν τα δημόσια έργα με σκοπό την απομύζηση κρατικών κεφαλαίων, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη σωστή διεκπεραίωση των έργων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ελληνικές σιδηροδρομικές γραμμές, στις οποίες το πλάτος της ράγας ήταν μικρότερο από το πλάτος των ευρωπαϊκών, με αποτέλεσμα το εθνικό δίκτυο να μη μπορεί να συνδεθεί με τα ευρωπαϊκό. Άλλωστε την εποχή που άρχισαν τα έργα υποδομής, η οικονομία της χώρας δεν ήταν σε θέση να επωφεληθεί, αφού η υπερχρέωση του δημόσιου ταμείου είχε φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη.

            Ο Τρικούπης δανείζεται για να ισοσκελίσει τον κρατικό προϋπολογισμό, με κατάληξη να αυξάνονται και το κεφάλαιο και οι τόκοι. Η πολιτική του οδήγησε στη διαφαινόμενη πτώχευση το 1893, απόρροια της πτώχευσης ήταν ο πόλεμος του 1897. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα οδήγησε το λαό στην επιθυμία του πολέμου ενάντια στην Τουρκία, σαν εξιλέωση και ελπίδα ότι μέσα από την πτώχευση η Ελλάδα άντλησε δύναμη και βγήκε γρήγορα πιο δυνατή έτοιμη να βαδίσει σε μια νέα εποχή. Χωρίς σταθερή οικονομία και κατάλληλη προετοιμασία η ήττα ήρθε αναπόφευκτα, το χειρότερο όμως ήταν η δυσβάστακτη πολεμική αποζημίωση που κλήθηκε να πληρώσει το ελληνικό κράτος. Η δυσκολία αποπληρωμής της αποζημίωσης ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, για τους δανειστές που επέβαλαν την Ελλάδα σε κατάσταση διεθνούς οικονομικού ελέγχου (Δ.Ο.Ε) και άρχισαν να διαχειρίζονται τους βασικούς οικονομικούς της πόρους. Όπως ήταν αναμενόμενο η διαχείριση των οικονομικών της χώρας, με την εκχώρηση των μονοπωλίων της στους δανειστές, είχε ως πρωταρχικό στόχο την εξυπηρέτηση των δανειστών και δευτερευόντως την αναδιάρθρωση της οικονομίας της Ελλάδος και του κρατικού μηχανισμού.

Δείτε το 1ο μέρος εδώ : http://borningreece.blogspot.co.uk/2012/04/1.html

Αλέξης Κορδώνης

 

Tης μεταπολίτευσης καημένη γενιά.

Η Ελλάδα ζεί μια απο τις μεγαλύτερες αλλαγές μετά απο το 1974, απο αυτό που συνήθως ονομάζουμε μεταπολίτευση. Αν το 74’ άλλαζε το πολίτευμα σήμερα αλλάζει ο τρόπος που λειτουργούμε μέσα στο ίδιο το πολίτευμα, επαναπροσδιορίζουμε τη δημοκρατιά των κοινοβουλευτισμό την ελευθερία ίσως ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Η γενιά του πολυτεχνείου μάτωσε, πάλεψε, διεκδίκησε, ανέβηκε στα πολιτικά μπαλκόνια, κάπνισε ακριβά πούρα, οδήγησε ακριβά αμάξια, τα έσπασε στα μπουζούκια και τώρα βρίσκεται μπροστά στο τέρας που δημιούργησε, κοιτάζονας το ανήμπορη να αντιδράσει.

Είναι εμφανές ότι το πολιτικό σύστημα δεν τραβάει πλέον. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου έχουν βαλτώσει ή ακόμα και δυσφημιστεί και ο μύθος έχει ξεφτίσει. Οδηγούμαστε σε κάτι άλλο, διαφορετικό, όχι σε μια εποχή ηρώων αλλά σε μια εποχή μαζών, μια εποχή μαζικής αφύπνισης. Το πολιτικό προσωπικό που ήρθε απο αυτή την γενιά είχε ως προταρχικό αίτημα την δημοκρατία και όμως  συνυπέγραψε ως διαχειριστής της πολιτικής εξουσίας για ένα βαθιά αντιδημοκρατικό κράτος ρουσφετολογικό και αναξιοκρατικό, για μια πολιτική της ανευθυνότητας και των εύκολων συνθημάτων.

Οι μεγάλες ευθύνες της γενιά του πολυτεχνείου, είναι ότι είδαν να γεννάται ένα θέμα ελευθερίας, πάλεψαν για την ελευθερία και μετά την πτώση της χούντας τον Ιούλιο του 1974 δέν πάλεψαν για να μορφοποιηθούν σωστά οι πολιτικοί σχηματισμοί. Η γενιά του πολυτεχνείου δεν είχε καταφέρει να φτιάξει ένα δικό της ηγετικό πυρήνα που να μπορεί να διαδεχθεί την χούντα. Έτσι τη σκυτάλη μετά την πτώση της χούντας την αναλαμβάνουν παλαιοκοματικοί πολιτικοί, τύπου Καραμανλή, Αβέρωφ, Παπανδρέου κλπ., δημιουργώντας πολιτικούς σχηματισμούς αντίστοιχους με αυτούς του παλαιοκοματικού καθεστώτος,  οι  οποίοι είχαν διαιωνιστεί και στηριχθεί στην πελατειακή σχέση και στο ρουσφετολόγι τα οποια με την σειρά τους οδήγησαν στην χούντα. Το πρόβλημα λοιπόν ήταν ότι  μετά την πτώση της χούντας αποκατάσταθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά δεν υπήρξαν σύγχρονα, Ευρωπαικού επιπέδου και οργάνωσης κόμματα.  Δεν μπήκαν νέες βάσεις δημιουργίας κομμάτων αρχών, νέα κόμματα με βαθιά εσωτερίκη δημοκρατία. Δημιουργήθηκαν στελέχη και κόμματα που αναπαρήγαγαν σε πίο σύγχρονη εκδοχή το παλαιοκοματικό καθεστώς πρίν απο την χούντα.

Πίσω απο την γενιά του πολυτεχνείου υπήρχε μια ιστορική εποχή, ο Μάης του 68’, η ανατροπή της δικτατορίας σε Ισπανία και Πορτογαλία, το κίνημα των γαρύφαλλων. Όλα αυτά ήταν κομμάτι μιας ιστορικής εξέλιξης που έβαλε μπροστά ένα ζήτημα “κάτω η χούντα, ψωμί , παιδεία , ελευθερία”. Απο τότε μέχρι τώρα είναι ο ίδιος αγώνας και αυτό των αγώνα προσπαθούν να σκεπάσουν εφευρίσκοντας συνεχώς νέα διλλήματα. Το πρώτο δίλλημα ήρθε όταν έπεσε η χούντα, Καραμανλής ή τάνκς ( το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι ειπώθηκε απο δυνάμεις της αριστεράς). Το δεύτερο δίλλημα ήταν ΠΑΣΟΚ ή δεξιά (το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο ήταν ‘’Ποτέ ξανά δεξιά’’ και φυσικά το ‘’Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά’’.  Το 1981 έχουμε την νίκη του ΠΑΣΟΚ η οποία είναι υπεύθυνη για την μετάλλαξη μιας μεγάλης μερίδας της γενιάς του πολυτεχνείου. Το τρίτο δίλημμα ήταν η κυβέρνηση Τζανετάκη-ΚΚΕ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, όλοι μαζί με τον Μητσοτάκη για να κάνουν την ‘’Κάθαρση’’.

 Όλα αυτά τα διλλήματα χρησιμοποιήθηκαν απλά για να πάρει παράταση ζωής το πολιτικό σύστημα που υπάρχει εως σήμερα. Μετά το 60’ έχουμε  ενα σύστημα το οποίο εφευρίσκει συνεχώς νέα διλλήματα για να συνεχίσει να υπάρχει (Ευρό ή δραχμή, μνημόνιο ή χάος).  Η κύρια ευθύνη της γενιάς του πολυτεχνείου είναι ακριβώς αυτή, ότι αντί να μπούν στο σύστημα και να το αλλάξουν ενσωματώθηκαν μέσα στο σύστημα και το αναπαρήγαγαν σε πιο σύγχρονη μορφή διαιωνίζοντας έτσι ένα πελατειακό σύστημα που σήμερα βλέπουμε να έχει καταλήξει στην πιο άθλια μορφή του.

Η αποθέωση των ηρώων και τον οργανώσεων τελέιωσε. Δεν είμαι βέβαιος εαν θα έχουμε το τέλος του παλαιοκοματικού καθεστώτος, οι δυνάμεις της αντίστασης είναι ισχυρότατες και δεν είναι μόνο στα κόμματα είναι διάχυτες στο σύστημα, είναι στα ΜΜΕ αλλά και σε πολύ μεγάλο μερίδιο στην κοινή γνώμη. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να στηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν (ίσως σε μικρότερο βαθμό). Κάπου άκουσα ότι ο κόσμος που είναι στις πλατείες τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι τίποτα παραπάνω απο αγανακτισμένοι πελάτες σε ένα μαγαζί που έκλεισε, δεν έχει γλυψίματα, διορισμούς, επιδόματα , προσλήψεις και έχουν αγανακτίσει  και βγήκαν στο δρόμο. Οι Έλληνες είναι πελάτες και όχι πολίτες (όσο και αυτό μας ποναέι), έτσι συμπεριφέρονταν 30 χρόνια, ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ για προσωπικές εξυπηρετήσεις.

           

Όταν σε 50 χρόνια  θα μας ρωτάνε πως χάθηκε τόσος χρόνος πως σπαταλήσαμε τόσα λεφτά; Μας δώθηκαν δισεκατομμύρια να αναδιορθώσουμε την γεωργία, και τις υποδομές της χώρας, πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Η απάντηση θα είναι τα σπαταλήσαμε για να διαφθείρουμε τον κόσμο.

Δεν ξέρω αν στις 6 Μαϊου θα έχουμε το τέλος της γενιάς του πολυτεχνείου (πολύ αμφιβάλλω), αλλά σίγουρα θα έχουμε την εντυπωσιακή αποδυναμωσή της. Ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξει η πολιτική σκηνή της χώρας. Ίσως σε 30 χρόνια απο τώρα κάποιος να γράφει για την γενιά που διαδέχτηκε την γενιά του πολυτεχνείου, για την γενιά των 300 ευρώ ή για την μεταμνημονιακή γενιά..Η ιστορία θα δέιξει.

Γιάννης Κοντοχρήστος

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΜΕΡΟΣ 1)

Πρόλογος Born in Greece:

Ο Αλέξης Κορδώνης κάνει ένα αφιέρωμα στα δάνεια της Ελλάδος ξεκινώντας απο τα δάνεια της ανεξαρτησίας και φτάνοντας έως τα δάνεια της περιόδου της Γερμανικής κατοχής. Το αφιέρωμα χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο αναφέρεται στα δάνεια της ανεξαρτησίας , στο δεύτερο καταπιάνεται με την περίοδο του Τρικούπη και πώς οδηγηθήκαμε στην ιστορική πλέον φράση “Δυστηχώς επτωχεύσαμε”. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος επικεντρώνεται στα εξοπλιστικά δάνεια του 1897-1992, στα προσφυγικά δάνεια 1923-1932 και τέλος στα δάνεια της Γερμανικής κατοχής.

Ο Αλέξης Κορδώνης αποφοίτησε απο το Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων το 2010. Σήμερα ζεί και εργάζεται στην Αθήνα.

   ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

Την περίοδο 1810-1831(ωρίμαση συνθηκών και έναρξη ελληνικής επανάστασης) η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο έχει περιπλακεί. Η Οθωμανική αυτοκρατορία βιώνει την παρακμή στο στρατό και στους θεσμούς, η δύναμή της έχει εξασθενίσει. Συγχρόνως, η τσαρική Ρωσία αναζητά διέξοδο, ώστε να ξεπεράσει την εσωτερική κρίση (κίνημα Δεκεμβριστών) και η Γαλλία μετά την εσωστρέφεια της γαλλικής επανάστασης και τις ανακατατάξεις των ναπολεώντιων χρόνων επαναπροσδιορίζει και διεκδικεί τη θέση της στη Μεσόγειο, την οποία έχει καταλάβει εξολοκλήρου η Μ. Βρετανία.

            Όταν, λοιπόν, η ελληνική επανάσταση γίνεται αντιληπτό, ότι δεν μπορεί να καταπνιγεί εν μια «νυκτί», γεννάται μία μοναδική ευκαιρία. Μέσα από τον έλεγχο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους να αποδυναμωθεί ένας δύσκολος συνομιλητής (Τουρκία) και να ελεγθεί μια νέα αγορά και ένα κερδοφόρο εμπορικό σταυροδρόμι. Αυτό θα επιτευχθεί με την οικονομική εξάρτηση του νεοελληνικού κράτους μέσα από τη σύναψη δανείων για στρατιωτικούς σκοπούς (συνέχιση εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα) ή αποκατάσταση.

           

Οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν αυτή την ευκαιρία ήταν οι Άγγλοι χρηματιστές, οι οποίοι δέχθηκαν να χορηγήσουν δάνεια στους επαναστατημένους Έλληνες. Ένα τέτοιο εγχείρημα από πλευράς Άγγλων τραπεζιτών έχει διπλή ερμηνεία, α) ως πολιτική πράξη, αφού αναγνωρίζει την ελληνική επανάσταση και ανεξαρτησία β) οι τραπεζίτες ποτέ δε θα ρίσκαραν να χάσουν τα κεφάλαιά τους, αυτό σημαίνει, πως είχαν πληροφορίες ,ότι η βρετανική αυτοκρατορία ήταν θετικά διακείμενη προς την ελληνική επανάσταση ή καθοδηγούνταν από αυτήν.

           

Τελικά μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες το Φεβρουάριο του 1824 συνήφθη το πρώτο «επαναστατικό» δάνειο μεταξύ της ελληνικής επαναστατικής κυβέρνησης και των τραπεζιτών του Λονδίνου «Υιοί Λώχμαν και Ο’ Μπράιαν». Το δάνειο έφθανε τις 800.000 λίρες με τιμή έκδοσης 59% και 5% ετήσιο τόκο επί της ονομαστικής αξίας. Επίσης 8.000 λίρες ως χρεωλύσια  (δλδ το 1% του δανείου) θα ετίθετο ως ετήσια πληρωμή των τόκων. Η προμήθεια των τραπεζών ορίσθηκε στο 3% και τα ασφάλιστρα της αποστολής στο 1,5%. Από το αρχικό ονομαστικό κεφάλαιο των 800.000 λ. Οι 472.000-455.000 λ. ήταν το ενεργητικό ποσό το οποίο θα λάμβανε η Ελλάδα, αν ληφθεί υπόψιν ότι  αφαιρέθηκαν 80.000 λ. ως προκαταβολή τόκων δύο ετών και 16.000 λ. ως χρεώλυτρα 2 ετών, το ποσό μειώνεται στις 360.000-350.000 λ. Τα  έξοδα του δανείου δεν σταματούν όμως εδώ, σε προμήθειες και πολεμοφόδια  καταβλήθηκαν 9.900 λ. , 5000 λ. για τα έξοδα της αποστολής που διαπραγματεύθηκε το δάνειο, 5.900 λ. στον Ορλάνδο (μεσάζοντα-τραπεζίτη), 4000 λ. ως αποπληρωμή του δανείου του Βύρωνα , 3.000 λ. για την ανακούφιση του Μεσολογγίου και 27.500 λ. για το δεύτερο δάνειο του 1825, σύνολο 55.000-60.000 λ. Άρα το ποσό που έφθασε στα ελληνικά ταμεία ήταν 310.000-300.000 λ., δηλαδή το 1/3 του ποσού που χρεώθηκε η επαναστατική κυβέρνηση. Ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου ήταν τα 36 έτη και ως υποθήκη αυτού ορίσθηκαν οι εθνικές «γαίες»(εκτάσεις γης που ανήκαν στους Τούρκους και πέρασαν στα χέρια των επαναστατημένων Ελλήνων, αξίζει να σημειωθεί, ότι στην πορεία οι εκτάσεις αυτές δεν διανεμήθηκαν στο λαό, αλλά ιδιοποιήθηκαν από τους κοτζαμπάσηδες).

           

Παρά την σύναψη δανείου, οι ανάγκες των επαναστατικών δυνάμεων παρέμεναν τεράστιες .  Έτσι αποφασίσθηκε η σύναψη του δευτέρου δανείου μετά από ψηφοφορία που έλαβε χώρα  στις 13/07/24 . Το δάνειο αυτό το επιφορτίστηκαν  οι τραπεζίτες  Αφοί Ρικάρντο ( Ιάκωβος και Σαμιουέλ ) , με όρους εξίσου επαχθείς με αυτούς του πρώτου . Το αρχικό ονομαστικό κεφάλαιο  ανήρχετο  στις 20.000 λ. προς 55% της αξίας αυτής (δηλ. 1.100.000 λ. ) .Για χρεώλυτρα  ενός έτους καταβλήθηκε το ποσό των 20.000 λ. , για τόκους 2 ετών 200.000 λ., για  προμήθεια πληρωμής τόκων και έξοδα συναρμολόγησης 64.000 λ. , δηλ από το ονομαστικό ποσό των 2.000.000 λ. το πραγματικό ποσό έπεσε στις 816.000 λ. Από αυτές μόνο 232.600 λ. έφθασαν στις  επαναστατικές δυνάμεις εφόσον 210.000 λ. δόθηκαν για τα αγορά ομολόγων του πρώτου και δευτέρου δανείου και 400.000 λ. για στρατιωτικούς και ναυτικούς εξοπλισμούς . Αξιοσημείωτο  είναι ότι 232.600 λ. που έφθασαν χρησιμοποιήθηκαν για την χρηματοδότηση του εμφυλίου πολέμου μεταξύ της επαναστατικής κυβερνήσεως (στερεοελλαδιτών  οπλαρχηγών και πελοποννήσιων  οπλαρχηγών) .

           

Με τον εμφύλιο να μαίνεται , τον Ιμπραήμ να αλωνίζει την Πελοπόννησο , οι παραγωγικές εργασίες που θα επέφεραν χρήματα για την αποπληρωμή των δανείων έμειναν  σε δεύτερη μοίρα . Αποτέλεσμα αυτού η πρώτη πτώχευση της Ελλάδος το 1827 .

           

Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορούσαν να αφήσουν την «επένδυσή» τους να χαθεί. Με τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο οριστικοποιούν την ανεξαρτησία της Ελλάδος και ως κυβερνήτη της τον Ιωάννη Καποδίστρια. Πρόθεσή του ήταν η σύναψη δανείου 60.000.000 χρυσών φράγκων υπό την εγγύηση των Δυνάμεων, ώστε να διακανονισθούν τα δύο πρώτα δάνεια. Δεν τα κατάφερε όμως.

           

 Το δάνειο αυτό (των 60.000.000 χρ. Φρ.) τελικά δόθηκε στην Ελλάδα το 1833 με την έλευση του Όθωνα. Ούτε αυτό χρησιμοποιήθηκε για παραγωγικούς σκοπούς και επιβάρυνε τον ήδη βεβαρυμμένο κρατικό προϋπολογισμό. Για μια ακόμα φορά τεράστια ποσά κρατήθηκαν για προμήθειες. Από το καθαρό κεφάλαιο των 56.948.546 δρχ., κρατήθηκε από τους τραπεζίτες για τόκους και χρεώλυτρα (μέχρι το 1843) το ποσό των 33.080.795 δρχ. Στην Ελλάδα δόθηκαν 23.867.751 δρχ., αλλά με την υποχρέωση να καταβάλλει στην Τουρκία το ποσό των 12.531.174 δρχ. για την εξαγορά της Φθιώτιδος. Από τα χρήματα που περίσσευσαν, 2.238.559 δρχ. δόθηκαν σε δανειστές προηγούμενων δανείων, οπότε το ποσό που μπήκε στα ελληνικά ταμία ήταν 9.098.017 δρχ.

           

Αυτά ήταν τα δύο επαναστατικά δάνεια και το πρώτο μεταεπαναστατικό που το συμπεριλαμβάνουμε στα επαναστατικά, επειδή συνδέεται χρονικά με τα προηγούμενα και έχει άμεση σχέση με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και των συνθηκών διακυβέρνησής του.Τα πρώτα δάνεια εξασφάλισαν την ανεξαρτησία της Ελλάδος, συγχρόνως την οδήγησαν στην υποτέλεια και την εξωτερική διακυβέρνηση μέσω του οικονομικού εκβιασμού, αφού η εθνική γή χρησιμοποιήθηκε ως υποθηκευτική  βάση των δανείων.

           

Μέχρι το 1862 που ανατρέπεται ο Όθωνας, η Ελλάδα λόγω αφερεγγυότητας δεν δύναται να συνάψει άλλο δάνειο. Συγχρόνως, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία και  Αυστρία (εντολοδόχος του Όθωνα) διαμορφώνουν την πολιτική της Ελλάδος και κάθε φορά που οι συμμαχίες αλλάζουν, μεταβάλλεται και η πολιτική της χώρας. Αυτό που δυστυχώς δεν επιδέχεται αλλαγή είναι η αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων και γενικότερα αυτών που κατέχουν την εξουσία, με αποτέλεσμα να μην ακολουθείται  μία βιώσιμη πολιτική, ώστε να μειωθούν τα χρωστούμενα ή έστω να επενδυθούν σωστά τα ήδη δανεισθέντα  για να μη χρειασθεί να δανεισθεί το κράτος με την πρώτη δυσκολία, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Τα όρια που έμεναν στους Έλληνες πολιτικούς ήταν να κινούνται κάτω από τη θέληση μίας εκ των Μεγάλων Δυνάμεων ή το πολύ να εκμεταλλεύονται τις αντιθέσεις αυτών.¹Όταν πάλι κάποιοι από τους Έλληνες πολιτικούς προσπαθούν να αντιδράσουν, αυτές βρίσκουν πάντα τρόπους να πραγματοποιούν τα σχέδιά τους ακόμα και με στρατιωτική κατάληψη της χώρας (1853).

O τελευταίος Αρτίστας

"Το μέλλον μου μακριά από τη Γιουβέντους με φοβίζει" , είπε ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και οι "Ρετρό Ιστορίες" θυμούνται τα θαύματα του Πιντουρίκιο μέσα από σπάνιες φωτογραφίες και βίντεο υψηλής ποδοσφαιρικής ευφυίας!

Εδώ και λίγους μήνες το YouTube έχει γεμίσει με 100άδες βίντεο αφιερωμένα στον Ντελ Πιέρο. "Αλεξ σ' ευχαριστούμε", "Αφιερωμένο στον Καπιτάνο", "Ντελ Πιέρο για πάντα στη Γιούβε" είναι οι πιο ενδεικτικοί τίτλοι και απεικονίζουν τα συναισθήματα των φιλάθλων της Γιουβέντους για τον "Πιντουρίκιο" σε μια χρονική στιγμή στην οποία η ομάδα τους πάει φουλ για το 30ο πρωτάθλημα, το πρώτο μετά το σκάνδαλο " Calciopolis". Στο άκουσμας της είδησης ότι ο Ανιέλι αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του Ντελ Πιέρο το καλοκαίρι, οι περισσότεροι αντέδρασαν σαν να επρόκειτο για ένα... κακόγουστο δημοσίευμα. "Αποκλείεται να τον αφήσουν να φύγει..." ήταν το κεντρικό μήνυμα των σχολίων των αναγνωστών στο Gazzetta.gr, αλλά και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά sites, καθώς ουδείς μπορούσε να πιστέψει ότι μετά από 19 χρόνια ο Ντελ Πιέρο θα βγάλει τη φανέλα με την οποία δοξάστηκε όσο κανείς παίκτης στην ιστορία των "Μπιανκονέρι". Κι όμως, ο ίδιος ο Ντελ Πιέρο έδωσε μια συνέντευξη στο ιταλικό "Vanity Fair", με την οποία άφησε ελάχιστα περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον του στο Τορίνο.

«Αυτά τα 20 χρόνια εδώ ήταν γεμάτα συναισθήματα. Εζησα πάρα πολλές υπέροχες στιγμές και κάποιες άλλες πιο σκληρές, ένιωσα την χαρά και την υπερηφάνεια του να σπάσω όλα τα ρεκόρ στη Γιουβέντους. Η φετινή σεζόν, όμως, ήταν η πιο δύσκολη της καριέρας μου καθώς βρέθηκα αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα. Αυτή που με ήθελε ή να μην παίζω καθόλου ή να παίζω λίγο. Κανείς δε θέλει να το ζει αυτό, αν και πάντα πίστευα και πιστεύω ότι αν παίζει κάποιος άλλος στη θέση μου, προφανώς το αξίζει.

Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα έκπληξη όταν άκουσα τα όσα είπε ο Αντρέα Ανιέλι τον περασμένο Οκτώβριο για το μέλλον μου. Ο αρχηγός, όμως, πρέπει πάντα να σκέφτεται τα καθήκοντα του και να κάνει αυτό που πρέπει γιατί η Γιουβέντους είναι πάνω από όλους και όλα. Αυτό έκανα κι εγώ. Προσπάθησα ως αρχηγός να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ και αυτό κάνω και τώρα καθώς θέλουμε το Scudetto και το Coppa Italia. Δε χρειάζεται καμία αντιπαράθεση με κανέναν και ποτέ δε θα υπάρξει τέτοιο θέμα με εμένα και τη Γιουβέντους. Πάντα ονειρευόμουν να κλείσω την καριέρα μου στη Γιούβε αλλά από τις 30 Ιουνίου θα είμαι χωρίς συμβόλαιο.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον μου, δεν το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή αν και η αλήθεια είναι ότι με φοβίζει λίγο αυτή η κατάσταση γιατί το να φύγω από τη Γιουβέντους είναι σαν να φεύγω από το σπίτι μου».

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Ντελ Πιέρο τόσο ξεχωριστό και τόσο αγαπητό, ακόμα και σε φιλάθλους που όλη τους τη ζωή μισούν τη Γιουβέντους;

Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο ο τρόπος που ο Μεγαλέξανδρος της Γιούβε παίζει με την μπάλα στα πόδια. Ήταν πάντα ο εαυτός του. Είναι ο ίδιος Ντελ Πιέρο που κοιτούσε με δέος τον Μπάτζιο στην πρώτη του προπόνηση, που άκουγε τις συμβουλές του Μπονιπέρτι και κοκκίνιζε όταν διάβαζε τους επαίνους του Ανιέλι, του ισχυρότερου Ιταλού επιχειρηματία όλων των εποχών. Είναι ο Ντελ Πιέρο, που τόσα χρόνια δεν άλλαξε ποτέ, είτε έπαιζε στα νιάτα του με τον Ραβανέλι και τον Μπάτζιο, είτε είχε δίπλα του τον Ζιντάν, τον Τακινάρντι, τον Πεσότο και τον Κόντε, είτε υποδεχόταν αυτός ως αρχηγός τον Νέντβεντ, τον Μπουφόν και τον Τυράμ, είτε μοίραζε ασίστ στον Ζλάταν και τον Τρεζεγκέ. Οι παικταράδες έρχονταν και παρέρχονταν στη Γιούβε -με εξαίρεση τον Μπουφόν- αλλά ο Ντελ Πιέρο έμενε εκεί και παρέμενε το αιώνιο σημείο αναφοράς εδώ και 20 χρόνια. Και στα καλά και στα πανηγύρια και στα σκάνδαλα και στα χωράφια της Serie B και στην αποκαθήλωση και στην επιστροφή και στην αποθέωση σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης. Η προσωπική του ζωή δεν απασχόλησε ποτέ τα περιοδικά και οι διακοπές του δεν έγιναν πρωτοσέλιδο. Δεν οργάνωνε πάρτι με μοντέλα και αστέρες της showbiz, αλλά προτιμούσε να φοράει τη στολή του Άη Βασίλη και να μοιράζει δώρα και χαμόγελα στους κατοίκους του Τορίνο. 

Αυτός είναι ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και για όλους αυτούς τους λόγους και χιλιάδες ακόμα, πρέπει να φοράει τη φανέλα της Γιουβέντους μέχρι να αποφασίσει ο ίδιος ότι ήρθε η ώρα να βάλει το κοστουμί του και να κάτσει στα επίσημα του "Juventus Arena". Ο "Πιντουρίκιο" εξάλλου, σε σχέση με πολλούς άλλους μεγάλους ποδοσφαιριστές της γενιάς του, διακρίνεται και για μια ακόμη αρετή. Την αυτογνωσία, κάτι που φαίνεται στο πρώτο λεπτό που τον παρακολουθεί κάποιος να παίζει. Είτε στα 22 δίπλα στον Μπάτζιο, είτε στα 37, όταν πανηγυρίζει αγκαλιά με τον Κόντε!

Grazie Alex

   

Πηγή: www.gazzeta.gr

Μείωση 15% του εργατικού κόστους στην Ελλάδα έως το 2014 προτείνει η Κομισιόν

Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας καθιστά αναγκαία τη συνέχιση της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης και σε αυτό το πλαίσιο το κόστος εργασίας θα πρέπει να μειωθεί κατά 15% την περίοδο 2012-2014, επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, στην έκθεση 41 σελίδων, που θα παρουσιάσει σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο. 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, στην έκθεση αναφέρεται ότι η Ελλάδα θα πρέπει «να μειώσει το ονομαστικό μοναδιαίο κόστος εργασίας (σ.σ. κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος) κατά 15% το 2012-2014».

Στην έκθεση σημειώνεται ακόμα ότι περισσότερα από τα μισά των 20 δισ. ευρώ, που δικαιούται η χώρα μας από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ, παραμένουν αναξιοποίητα και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε επενδύσεις στους τομείς της ανάπτυξης δικτύων μεταφορών, του τουρισμού και της βελτίωσης της δημόσιας διοίκησης.

Σε ό,τι αφορά τα εμπόδια που η Κομισιόν θεωρεί ότι θα αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση, που θα προκύψει από τις εκλογές, είναι οι επιπρόσθετες περικοπές των δαπανών, η εφαρμογή των ρυθμίσεων που έχουν ψηφισθεί στην αγορά εργασίας και η παρουσίαση ενός «χρονοδιαγράμματος για την αναμόρφωση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας για το σύστημα καθορισμού των μισθών έως τα τέλη Ιουλίου 2012».

Στην έκθεση, την οποία η Κομισιόν παρουσιάζει ως πακέτο μέτρων για την ανάπτυξη, υπογραμμίζεται ότι η τρόικα πιστεύει πως δεν θα χρειασθεί ένα νέο νέο πρόγραμμα βοήθειας για την Ελλάδα, πέρα απ' αυτό που υιοθετήθηκε πρόσφατα, και καλείται η νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές να το εφαρμόσει όπως έχει συμφωνηθεί.

Ακόμα επισημαίνεται ότι πρέπει να ληφθούν πρόσθετα μέτρα για το 2013 και το 2014, ώστε να καταστεί εφικτή η μείωση του δημοσίου χρέους στο 117% του ΑΕΠ ώς το 2020.

Συνολικά, τα κεφάλαια που έχουν διατεθεί (και θα διατεθούν), μαζί με τα δύο πακέτα στήριξης και τους κοινοτικούς πόρους, ανέρχονται σε 380 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με το Reuters, στην έκθεση αναφέρεται ότι η Ελλάδα πρέπει να απελευθερώσει την αγορά εργασίας και το επιχειρηματικό της περιβάλλον, ενώ παράλληλα να επικεντρωθεί στα δημοσιονομικά της και στην παροχή ρευστότητας προς τις επιχειρήσεις, εάν θέλει να παρουσιάσει βελτίωση η οικονομία της από φέτος.

Η Ελλάδα πάσχει από έλλειψη ικανότητας να εφαρμόσει τις πολιτικές, να διαχειριστεί τα δημόσια οικονομικά της, να συλλέξει φόρους, να ανοίξει τις αγορές στον ανταγωνισμό, να καταστήσει πιο αποτελεσματικό και καινοτόμο τον μηχανισμό προμηθειών του δημοσίου, να πληρώνει τους προμηθευτές ή να παρέχει έγκαιρο δικαστικό έλεγχο, αναφέρει το έγγραφο που περιήλθε στην κατοχή του Reuters.

Παράλληλα, η Κομισιόν επιχειρεί να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας. «Η Ελλάδα μπορεί να βασιστεί στις δυνάμεις της -- τη ναυτιλία, τον τουρισμό, τα πανεπιστήμιά της και γενικά το καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό της, καθώς επίσης και να εκμεταλλευτεί την τοποθεσία της για να λειτουργήσει ως κέντρο logistics και ενέργειας στην νοτιοανατολική Ευρώπη», σημειώνεται. Ωστόσο, πριν η Ελλάδα επιστρέψει στην ανάπτυξη, θα πρέπει να ανακτήσει τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών της, εκτιμά η Κομισιόν.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στην περικοπή των δαπανών παρά στην αύξηση των φόρων, για να περιορίσει τις αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία. Ζωτικής σημασίας για την Κομισιόν θεωρείται επίσης, η βελτίωση της απόδοσης των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.

Πηγή: www.tanea.gr

16 Χρόνια μετά τον θανατό του ο Tupac ξανά "live"

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο φεστιβάλ μουσικής της Coachella στην Καλιφόρνια  ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί έμεινε με το στόμα ανοιχτό, όταν είδε να εμφανιζέται πάνω στην σκηνή ο δίασημος ράπερ Tupac και να τραγουδά. Θαύμα ή μήπως επιβεβαιώνονται οι φήμες συνωμοσίας που τον ήθελαν να ζει;

Τίποτα απο τα δύο υπεύθυνες για αυτη την εμφάνιση είναι δύο εταιρείες που δημιούργησαν το όλογραμμα του γνωστού καλλιτέχνη. Οι θεατές αυτού του περίεργου αλλά και κάπως ανατριχιαστικού θεάματος μετα την συναυλία δήλωσαν  “παγωμένοι”  και ότι δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. Απο το video πάντος είναι ξεκάθαρο ότι το ολόγραμμα μοιάζει πολύ ζωντανό και ήδη έχει αρχίσει η συζήτηση απο τις εταιρείες, η οποίες μύρισαν κέρδος για το αν θα μπορούσαν να γίνουν συναυλίες με το ολόγραμμα του Kurt Cobain, John Lennon, Michael Jackson και άλλων μύθων της μουσικής.

Προσωπικά η όλη ιδέα με ξενερώνει δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας υπολογιστής θα μεταφέρει το συναίσθημα των τραγουδιών και το μεγάλο πάθος που έδιναν αυτοί οι καλλιτέχνες στην σκηνή.  Εξάλλου δεν ήταν μόνο τα τραγούδια τους που τους κατέστησαν μύθους αλλά η ίδια τους η ζωή καθώς και ο πρόορος θάνατος του.

Ποιός ήταν ο Tupac;

Ο Tupac Shakur ή 2Pac, ή απλά Pac ήταν Αμερικανός ράπερ και ποιητής. Εκτός από μουσικός καλλιτέχνης, υπήρξε και σημαντικός κοινωνικός ακτιβιστής. Δε δίστασε να ασκήσει έντονη κοινωνική και πολιτική κριτική. Ήρθε αρκετές φορές σε σύγκρουση με υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα, ενώ από νωρίς αποτέλεσε στόχο για δικηγόρους και αστυνομικούς. Ο Τούπακ ξέφυγε από τα γκέτο στα οποία ζούσε (συχνά, οι οπαδοί του τον μνημονεύουν ως "ο Τσέ των γκέτο της Αμερικής"), πάλεψε για μια καλύτερη ζωή και για ίσα δικαιώματα και έγινε ο κορυφαίος καλλιτέχνης της ραπ μουσικής παγκοσμίως. Με έμπνευση και ευαισθησία που έμοιαζε αστείρευτη, έγινε η φωνή της αλήθειας για εκατομμύρια νέους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.  Με το στίχο του και τις ομιλίες του έδωσε ένα καίριο χτύπημα στον κομφορμισμό και τη μισαλλοδοξία. Πολέμησε το ρατσισμό  σε κάθε του μορφή και δε δίστασε να ανοίξει διάλογο με κάθε κοινωνική ομάδα: με τις γυναίκες, με τους μαύρους και τους λευκούς, με τα παιδιά.

Το όνομα του 2PAC (Τούπακ Αμάρου) προέρχεται από έναν αρχηγό των Ίνκα. Μεγάλωσε ανάμεσα σε πολλά άτομα που ανήκαν στους Μαύρους Πάνθηρες, όπως η μητέρα του, η οποία τον ανέθρεψε μόνη της, αφού ο πατέρας του είχε εγκαταλείψει την οικογένεια όταν ο Τούπακ ήταν ακόμη σε μικρή ηλικία. Αξιοσημείωτο είναι ότι, όταν η μητέρα του ήταν έγκυος στον 2PAC, βρισκόταν στη φυλακή. Ο νεαρός Τούπακ ένιωθε πολλή μοναξιά και ξεκίνησε να γράφει ποίηση. Άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη ραπ μουσική από τους Digital Underground το 1990.

Γρήγορα, ο Tupac αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να βρει την αναγνώριση με τους Digital Underground και αποχώρησε από αυτούς, δημιουργώντας το πρώτο του άλμπουμ, το 1992, με τίτλο 2Pacalypse now, το οποίο τον έφερε κατευθείαν στην κορυφή. Το 1993, ηχογράφησε το δίσκο "Strictly 4 my N.I.G.G.A.Z.", που τον οδήγησε στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1996 δολοφόνειται , ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Πιο συγκεκριμένα, ο Τούπακ στις 6 Σεπτεμβρίου είχε πάει να παρακολουθήσει, στο γήπεδο MGM Grand του Λας Βέγκας, έναν αγώνα μποξ μεταξύ του Mike Tyson και του Bruce Sheldon, με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρίας. Ο Τάισον δεν άφησε και πολλά περιθώρια στον αντίπαλο του, και έτσι ο αγώνας τελείωσε γρήγορα αναδεικνύοντάς τον ως νικητή. Αργότερα ο Tupac μπήκε στο αυτοκίνητο του ιδοκτήτη της δισκογραφικής του εταιρείας και μαζί κατευθύνθηκαν προς το κλαμπ 662, για να πανηγυρίσουν την νίκη του Τάισον. Το αμάξι δέχτηκε επίθεση στις 11:15 το βράδυ. Ο Tupac πέθανε επτά ημέρες μετά στο νοσοκομείο απο εσωτερική αιμορραγία. Λίγο μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε ο δίσκος “Makaveli”.

Το 2003 ψηφίστηκε από τους θεατές του MTV ως ο υπ' αριθμόν ένα καλλιτέχνης της ραπ (number 1 MC) όλων των εποχών.

Γιάννης Κοντοχρήστος

Μπάγερν-Ρεάλ: Το clasico της Ευρώπης

Το παρελθόν κατέγραψε 18 αναμετρήσεις σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις μεταξύ Μπάγερν Μονάχου και Ρεάλ Μαδρίτης και ακόμα πολλά φιλικά. Η εισβολή του "loco del Bernabeu", το ξύλο του Χουανίτο, η ταπείνωση του 9-1, η χειρονομίες των Αουγκεντάλερ και φαν Μπόμελ, η εκδίκηση του Ανελκά, η ρήση του Μπόσκοφ και το παρόν του Ζοζέ Μουρίνιο και του Φραντς Μπεκενμπάουερ. Το Contra.gr θυμάται τα ιστορικά Clasico της Ευρώπης.Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική κόντρα στην ευρωπαϊκή ζώνη αφορά στον... πόλεμο που έχει ξεσπάσει από το 1976 μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπάγερν Μονάχου. Οι 2 πιο πετυχημένες και πιο δημοφιλείς (οπότε και πιο... μισητές) ομάδες της Ισπανίας και της Γερμανίας, με 13 Κύπελλα Πρωταθλητριών συνολικά, διατηρούν τα πρωτεία της πιο συχνής αναμέτρησης σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων, με τους φετινούς ημιτελικούς να αυξάνουν τον αριθμό σε 20.
Μόνο το Μίλαν-Μπαρτσελόνα πλησιάζει αυτό το ζευγάρι σε συχνότητα εμφάνισης, αλλά ουχί σε ενδιαφέρον. Διότι σχεδόν όλες οι αναμετρήσεις μεταξύ Καστιγιάνων και Βαυαρών κατέληξαν σε... πόλεμο. Όλες οι αναμετρήσεις μεταξύ Καστιγιάνων και Βαυαρών πυροδότησαν τον πόλεμο. Όλες οι αναμετρήσεις μεταξύ Καστιγιάνων και Βαυαρών σημαίνουν εχθροπραξίες. Από την πρώτη, όταν ο Ζεπ Μάιερ έσπασε τη μύτη αντιπάλου του κι ένας οπαδός εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο, μέχρι και την (προ)τελευταία, όταν ο Μαρκ φαν Μπόμελ φρόντισε να δείξει τα αισθήματα που τρέφει για την "αιώνια" αντίπαλο της (τότε) προηγούμενης ομάδας του, Μπαρτσελόνα.
Οι πολεμικές ιαχές ακούστηκαν ήδη από την κλήρωση. Ή καλύτερα πριν την κλήρωση, όταν ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, στο πλαίσιο της απονομής της "Χρυσής Μπάλας" τον Δεκέμβριο του 2011, κατέκρινε τον Ζοζέ Μουρίνιο: "Είναι αγενής και ακαλλιέργητος. Το να φοράς κασμιρένιο πουλόβερ δεν σε κάνει κύριο". Τάδε έφη ένας εκ των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών για έναν εκ των κορυφαίων προπονητών όλων των εποχών. Η κόντρα συνεχίζεται μέχρι την ύστατη στιγμή. Ο πρόεδρος της Μπάγερν, Ούλι Χένες, δήλωσε πως η Ρεάλ Μαδρίτης έχει πολλά ελαττώματα. Ο Μουρίνιο απάντησε στη συνέντευξη Τύπου πως αφού η ομάδα του "είναι ελαττωματική, τότε είναι το αουτσάιντερ".
Ήταν απλώς άλλη μία σελίδα στους ποδοσφαιρικούς τόμους που έχουν γραφτεί από τον ημιτελικό του (τότε) Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1976, όταν οι 2 "κολοσσοί" συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε επίσημο επίπεδο. Έκτοτε έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην ιστορία αγώνες με γκολ, θέαμα, ξύλο, αποβολές, εισβολή οπαδών, τιμωρίες, αποχωρήσεις, συντριβές, αδικίες. Ουδέποτε, όμως, τρόπαια, αφού καμία αναμέτρηση του παρελθόντος, και φυσικά ούτε του παρόντος, αφορούσε τελικό κάποιας επίσημης διοργάνωσης.
Το Contra.gr παρουσιάζει τις 3 αναμετρήσεις που θυμάται ή πρέπει να γνωρίζει κάθε φίλος των 2 ομάδων. Τρεις αναμετρήσεις που ξεχώρισαν από τις υπόλοιπες, η κάθε μια για δικό της λόγο. Τρεις αναμετρήσεις που συμβολίζουν ό,τι θα παρακολουθήσουμε πρώτα στην "Άλιαντς Αρένα" και μία εβδομάδα αργότερα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου".


1976: El loco de Bernabeu
Εάν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, το ίδιο ισχύει και για την καλή... προϊστορία. Η Μπάγερν Μονάχου είχε αναπτύξει ένα είδος... αυτοκρατορίας, αφού ήταν ήδη 2 φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης και όδευε για τον 3ο σερί τίτλο. Στα ημιτελικά, η αρμάδα του Γκερντ Μίλερ, του Μάιερ, του Πολ Μπράιτνερ του Ούλι Χένες και φυσικά του Μπέκενμπαουερ αντιμετώπιζε τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στο "Μπερναμπέου" και η σύγκρουση του Μάιερ με τον Ρομπέρτο Μαρτίνεθ άναψε το φιτίλι της κόντρας που μαίνεται έως σήμερα. Ο Ισπανός έσπασε τη μύτη του, το 1-1 δεν βοήθησε στον κατευνασμό του κόσμου κι ένας φίλαθλος (ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο "el loco del Bernabeu", δηλαδή "ο τρελός του "Μπερναμπέου") όρμηξε στον αγωνιστικό χώρο κι επιτέθηκε στο Μίλερ και στον Αυστριακό διαιτητή Λίνεμαγερ.
Ο επαναληπτικός έληξε με νικητές τους Βαυαρούς (2-0), οι οποίοι στον τελικό επικράτησαν της Σεντ Ετιέν και κατέκτησαν το τρόπαιο, την ώρα που οι "μερέγκες" έδιναν μάχη στις επιτροπές της UEFA, ώστε να μειώσουν την 5ετή αποβολή τους από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε 3 παιχνίδια μακριά από το "Μπερναμπέου". Σημαντική σημείωση: 1ος σκόρερ εκείνης της σεζόν στο θεσμό αναδείχθηκε ο Γιουπ Χάινκες, ως παίκτης της Γκλάντμπαχ, ήτοι ο νυν προπονητής των Βαυαρών και τεχνικός των Καστιγιάνων το 1998, όταν τους οδήγησε στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών μετά από 32 χρόνια με συνέπεια να... απολυθεί.


1980: Μπάγερν Μονάχου-Ρεάλ Μαδρίτης 9-1
Η σελίδα αυτή έχει σκιστεί, τσαλακωθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια, από το βιβλίο της ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης. Εκείνο το απόγευμα της 5ης Αυγούστου του 1980 στο Μόναχο, ουδείς θέλει να το αναγνωρίσει ως επίσημη ιστορία των Ισπανών. Το σκορ καταδεικνύει τους λόγους. Αντιθέτως, για την Μπάγερν επρόκειτο για μία στιγμή που δεν θα λησμονήσει κανείς εκ των 45.000 θεατών που βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου κι εκ των Γιούνγκχανς, Ντρέμιερ, Νίντερμαγερ, Άουγκενταλερ, Χόρσμαν, Χάγε, Κράους, Μπράιντερ, Ντίρμπεργκερ, Ρουμενίγκε, Χένες (βασική σύνθεση) ή Ραουτιάινεν, Ρίμπερ, Χούτλερ, Άας και Γιάντσον που χρησιμοποίησε ως αλλαγές ο Παλ Τσέρναϊ. Και πως να μην είναι έτσι, όταν ήδη από το πρώτο ημίχρονο οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν με 7-0 έναντι των Γκαρθία Ρεμόν, Πέρεθ Γκαρθία, Ναβάχας, Καμάτσο, Ερνάντεθ, Άνχελ, Στίλικε, Ισίδρο, Σαντιγιάνα, Κάνινγχαμ. Ο Βούγιαντιν Μπόσκοφ, τότε τεχνικός της Ρεάλ, χρησιμοποίησε και τους Αγκουστίν, Πορτουγάλ, Πινέδα, Σαμπίδο και Γκαγέγο ως αλλαγή, χωρίς τύχη. Για την ιστορία, σκόρερ για την Μπάγερν ήταν οι Χένες (6', 12', 45'), Μπράιτνερ (17', πέναλτι), Ντίντερμαγερ (26'), Ρουμενίγκε (28', 83'), Κράους (38'), Ραουτάινεν (89'), ενώ για τους φιλοξενούμενους είχε μειώσει σε 7-1 με πέναλτι ο ΚΑπό αυτό το ματς προέκυψαν 2 ιστορίες. Αφενός, ο Μπόσκοφ δεν στάθηκε στις σημαντικότατες απουσίες των Χουανίτο και ντελ Μπόσκε, αλλά εκστόμισε την περίφημη φράση "προτιμώ να χάνω ένα παιχνίδι με 9 γκολ, παρά 9 παιχνίδια με ένα γκολ". Αφετέρου, στις 31 του ίδιου μήνα, η Ρεάλ προσκάλεσε την Μπάγερν για το "Trofeo Bernabeu" (το οποίο είχαν κατακτήσει στην "παρθενική" έκδοσή του οι Βαυαροί μία σεζόν νωρίτερα) ευελπιστώντας να την πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Παρ' όλα αυτά, δεν τα κατάφερε και στα πέναλτι μετά το 1-1 του κανονικού αγώνα επικράτησαν οι Γερμανοί, κάνοντας το 2 στα 2 στο τουρνουά της Ρεάλ. Οι "μερέγκες" κατέκτησαν το πρώτο τρόπαιό τους την επόμενη σεζόν, όταν ο πολυαναμενόμενος τελικός μεταξύ της Μπάγερν και της Ρεάλ δεν έγινε ποτέ, αφού οι Βαυαροί, μέσα σε εχθρικό κλίμα, ηττήθηκαν στα πέναλτι από την Άλκμααρ στα ημιτελικά. Στο μικρό τελικό, μάλιστα, απέναντι στην Ντιναμό Τιφλίδας, ο Κλάους Αουγκεντάλερ αποβλήθηκε από το διαιτητή Πες Πέρεθ στο 44', διότι έκανε χειρονομίες στους φιλάθλους κι ως ένδειξη διαμαρτυρίας η Μπάγερν αποσύρθηκε από τον αγώνα.άνινγχαμ στο 81'.


2000: Μία στις... 4 κερδίζει
Το 1987 και το 1988 οι 2 ομάδες συναντήθηκαν απανωτά σε ημιτελικά και προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μετρώντας από μία πρόκριση. Αυτή της Μπάγερν, η πρώτη χρονικά, στιγματίστηκε από το πάτημα του Χουανίτο στον Λόταρ Ματέους, που οδήγησε τον Ισπανό να βάλει πρόωρο τέλος στην ευρωπαϊκή καριέρα του, λόγω της 5ετούς τιμωρίας που του επιβλήθηκε. Παρ' όλα αυτά, η σεζόν 1999-2000 ήταν ακόμα πιο πλούσια από εκείνη τη 2ετία, αφού περιελάμβανε 4 αναμετρήσεις στην ίδια σεζόν. Στις 2 πρώτες εξ αυτών, η Μπάγερν Μονάχου έκανε... πάρτι, επικρατώντας 4-2 στην Ισπανία και 4-1 στο Μόναχο για τη 2η φάση των ομίλων του Champions League. Οι εντυπωσιακοί Γερμανοί επεδίωκαν να κατακτήσουν ότι τους στέρησε ένα 2λεπτο το 1999, ωστόσο δεν στάθμισαν σωστά την κατάσταση. Όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα στα ημιτελικά, έπεσαν στην "παγίδα" του Νικολά Ανελκά, ο οποίος άνοιξε το σκορ στο 2-0 του πρώτου αγώνα στην Ισπανία και "έκλεισε" την παρτίδα με το εκτός έδρας τέρμα με το οποίο ισοφάριζε σε 1-1 στο Μόναχο. Το τέρμα του Ζιόβανε Έλμπερ στη συνέχεια δεν είχε κανένα αντίκτυπο για τους Βαυαρούς, που έπρεπε να περιμένουν ακόμα ένα χρόνο για να σηκώσουν το πολυπόθητο τρόπαιο, στο 2ο... διάλειμμα των πρωταθλητών Ευρώπης του 1998, του 2000 και του 2002.


Πηγή: http://www.contra.gr