Tης μεταπολίτευσης καημένη γενιά.

Η Ελλάδα ζεί μια απο τις μεγαλύτερες αλλαγές μετά απο το 1974, απο αυτό που συνήθως ονομάζουμε μεταπολίτευση. Αν το 74’ άλλαζε το πολίτευμα σήμερα αλλάζει ο τρόπος που λειτουργούμε μέσα στο ίδιο το πολίτευμα, επαναπροσδιορίζουμε τη δημοκρατιά των κοινοβουλευτισμό την ελευθερία ίσως ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Η γενιά του πολυτεχνείου μάτωσε, πάλεψε, διεκδίκησε, ανέβηκε στα πολιτικά μπαλκόνια, κάπνισε ακριβά πούρα, οδήγησε ακριβά αμάξια, τα έσπασε στα μπουζούκια και τώρα βρίσκεται μπροστά στο τέρας που δημιούργησε, κοιτάζονας το ανήμπορη να αντιδράσει.

Είναι εμφανές ότι το πολιτικό σύστημα δεν τραβάει πλέον. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου έχουν βαλτώσει ή ακόμα και δυσφημιστεί και ο μύθος έχει ξεφτίσει. Οδηγούμαστε σε κάτι άλλο, διαφορετικό, όχι σε μια εποχή ηρώων αλλά σε μια εποχή μαζών, μια εποχή μαζικής αφύπνισης. Το πολιτικό προσωπικό που ήρθε απο αυτή την γενιά είχε ως προταρχικό αίτημα την δημοκρατία και όμως  συνυπέγραψε ως διαχειριστής της πολιτικής εξουσίας για ένα βαθιά αντιδημοκρατικό κράτος ρουσφετολογικό και αναξιοκρατικό, για μια πολιτική της ανευθυνότητας και των εύκολων συνθημάτων.

Οι μεγάλες ευθύνες της γενιά του πολυτεχνείου, είναι ότι είδαν να γεννάται ένα θέμα ελευθερίας, πάλεψαν για την ελευθερία και μετά την πτώση της χούντας τον Ιούλιο του 1974 δέν πάλεψαν για να μορφοποιηθούν σωστά οι πολιτικοί σχηματισμοί. Η γενιά του πολυτεχνείου δεν είχε καταφέρει να φτιάξει ένα δικό της ηγετικό πυρήνα που να μπορεί να διαδεχθεί την χούντα. Έτσι τη σκυτάλη μετά την πτώση της χούντας την αναλαμβάνουν παλαιοκοματικοί πολιτικοί, τύπου Καραμανλή, Αβέρωφ, Παπανδρέου κλπ., δημιουργώντας πολιτικούς σχηματισμούς αντίστοιχους με αυτούς του παλαιοκοματικού καθεστώτος,  οι  οποίοι είχαν διαιωνιστεί και στηριχθεί στην πελατειακή σχέση και στο ρουσφετολόγι τα οποια με την σειρά τους οδήγησαν στην χούντα. Το πρόβλημα λοιπόν ήταν ότι  μετά την πτώση της χούντας αποκατάσταθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά δεν υπήρξαν σύγχρονα, Ευρωπαικού επιπέδου και οργάνωσης κόμματα.  Δεν μπήκαν νέες βάσεις δημιουργίας κομμάτων αρχών, νέα κόμματα με βαθιά εσωτερίκη δημοκρατία. Δημιουργήθηκαν στελέχη και κόμματα που αναπαρήγαγαν σε πίο σύγχρονη εκδοχή το παλαιοκοματικό καθεστώς πρίν απο την χούντα.

Πίσω απο την γενιά του πολυτεχνείου υπήρχε μια ιστορική εποχή, ο Μάης του 68’, η ανατροπή της δικτατορίας σε Ισπανία και Πορτογαλία, το κίνημα των γαρύφαλλων. Όλα αυτά ήταν κομμάτι μιας ιστορικής εξέλιξης που έβαλε μπροστά ένα ζήτημα “κάτω η χούντα, ψωμί , παιδεία , ελευθερία”. Απο τότε μέχρι τώρα είναι ο ίδιος αγώνας και αυτό των αγώνα προσπαθούν να σκεπάσουν εφευρίσκοντας συνεχώς νέα διλλήματα. Το πρώτο δίλλημα ήρθε όταν έπεσε η χούντα, Καραμανλής ή τάνκς ( το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι ειπώθηκε απο δυνάμεις της αριστεράς). Το δεύτερο δίλλημα ήταν ΠΑΣΟΚ ή δεξιά (το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο ήταν ‘’Ποτέ ξανά δεξιά’’ και φυσικά το ‘’Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά’’.  Το 1981 έχουμε την νίκη του ΠΑΣΟΚ η οποία είναι υπεύθυνη για την μετάλλαξη μιας μεγάλης μερίδας της γενιάς του πολυτεχνείου. Το τρίτο δίλημμα ήταν η κυβέρνηση Τζανετάκη-ΚΚΕ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, όλοι μαζί με τον Μητσοτάκη για να κάνουν την ‘’Κάθαρση’’.

 Όλα αυτά τα διλλήματα χρησιμοποιήθηκαν απλά για να πάρει παράταση ζωής το πολιτικό σύστημα που υπάρχει εως σήμερα. Μετά το 60’ έχουμε  ενα σύστημα το οποίο εφευρίσκει συνεχώς νέα διλλήματα για να συνεχίσει να υπάρχει (Ευρό ή δραχμή, μνημόνιο ή χάος).  Η κύρια ευθύνη της γενιάς του πολυτεχνείου είναι ακριβώς αυτή, ότι αντί να μπούν στο σύστημα και να το αλλάξουν ενσωματώθηκαν μέσα στο σύστημα και το αναπαρήγαγαν σε πιο σύγχρονη μορφή διαιωνίζοντας έτσι ένα πελατειακό σύστημα που σήμερα βλέπουμε να έχει καταλήξει στην πιο άθλια μορφή του.

Η αποθέωση των ηρώων και τον οργανώσεων τελέιωσε. Δεν είμαι βέβαιος εαν θα έχουμε το τέλος του παλαιοκοματικού καθεστώτος, οι δυνάμεις της αντίστασης είναι ισχυρότατες και δεν είναι μόνο στα κόμματα είναι διάχυτες στο σύστημα, είναι στα ΜΜΕ αλλά και σε πολύ μεγάλο μερίδιο στην κοινή γνώμη. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να στηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν (ίσως σε μικρότερο βαθμό). Κάπου άκουσα ότι ο κόσμος που είναι στις πλατείες τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι τίποτα παραπάνω απο αγανακτισμένοι πελάτες σε ένα μαγαζί που έκλεισε, δεν έχει γλυψίματα, διορισμούς, επιδόματα , προσλήψεις και έχουν αγανακτίσει  και βγήκαν στο δρόμο. Οι Έλληνες είναι πελάτες και όχι πολίτες (όσο και αυτό μας ποναέι), έτσι συμπεριφέρονταν 30 χρόνια, ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ για προσωπικές εξυπηρετήσεις.

           

Όταν σε 50 χρόνια  θα μας ρωτάνε πως χάθηκε τόσος χρόνος πως σπαταλήσαμε τόσα λεφτά; Μας δώθηκαν δισεκατομμύρια να αναδιορθώσουμε την γεωργία, και τις υποδομές της χώρας, πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Η απάντηση θα είναι τα σπαταλήσαμε για να διαφθείρουμε τον κόσμο.

Δεν ξέρω αν στις 6 Μαϊου θα έχουμε το τέλος της γενιάς του πολυτεχνείου (πολύ αμφιβάλλω), αλλά σίγουρα θα έχουμε την εντυπωσιακή αποδυναμωσή της. Ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξει η πολιτική σκηνή της χώρας. Ίσως σε 30 χρόνια απο τώρα κάποιος να γράφει για την γενιά που διαδέχτηκε την γενιά του πολυτεχνείου, για την γενιά των 300 ευρώ ή για την μεταμνημονιακή γενιά..Η ιστορία θα δέιξει.

Γιάννης Κοντοχρήστος